Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Η ΑΜΑΡΤΙΑ

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

«Καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις, ἐν αἷς ποτε περιεπατήσατε κατὰ τὸν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατὰ τὸν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας· ἐν οἷς καὶ ἡμεῖς πάντες ἀνεστράφημέν ποτε ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῆς σαρκὸς ἡμῶν, ποιοῦντες τὰ θελήματα τῆς σαρκὸς καὶ τῶν διανοιῶν, καὶ ἦμεν τέκνα φύσει ὀργῆς, ὡς καὶ οἱ λοιποί· –ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Προς Εφεσίους Β΄ 1-4).

Η αμαρτία είναι η πηγή της δυστυχίας και η αρρώστια της ψυχής μας, που αργά αλλά σταθερά και χωρίς καμία αμφιβολία μας οδηγεί στον θάνατο. Η αμαρτία ως αρρώστια έχει επιπτώσεις και στην σωματική υγεία του ανθρώπου. Η Εκκλησία μας ψάλλει σ΄ ένα από τα τροπάρια της Ιεράς Παρακλήσεως στην Υπεραγία Θεοτόκο: «Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και ψυχή».
Η αμαρτία δεν αλλοιώνει μόνον την ποιότητα της όλης μας πνευματικής υποστάσεως, αλλά καθιστά δύσμορφη και την φυσική όψη του προσώπου. Ο αιχμάλωτος του πάθους του θυμού, π.χ. παρουσιάζει πρόσωπο ταραγμένο και μορφή συνοφρυωμένη με μάτια που βγάζουν φωτιέλ όλα αυτά, μαζί με την ερυθρότητα του προσώπου, δηλώνουν το ευέξαπτον του χαρακτήρος.
Η πονηρία, που είναι καθαρώς νόσημα ψυχικώς, αντικατοπτρίζεται στα μάτια του πονηρού και από το βλέμμα αντιλαμβάνεσαι ότι έχει μπροστά σου έναν όχι άδολο άνθρωπο. Ο φθονερός άνθρωπος γίνεται αντιληπτός όχι μόνον από τις ψυχικές του καταστάσεις αλλά και από τις εξωτερικές του εκδηλώσεις, από την φαρμακερή του γλώσσα και από ανειρήνευτο του προσώπου του. Ομοίως, ο μοχθηρός και εκδικητικός άνθρωπος γίνεται αντιληπτός όχι μόνον από τις εξωτερικές του εκδηλώσεις, αλλά και από την όψη και την εμφάνιση του προσώπου του. Γενικά ο άνθρωπος που έχει διαπράξει την αμαρτία ή υποβόσκει στον εσωτερικό του κόσμο κάποιο πάθος, είναι σκυθρωπός και ανήσυχος. Έτσι χάνει την χάρη του, την ομορφιά του και την λάμψη του προσώπου του και καταντά συχνά δύστροπος. Και όταν η αμαρτία βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην καρδιά του και την κατακτά, τότε η όψις του γίνεται από φωτεινή σκυθρωπή, από αγγελική δαιμονική.
Η αμαρτία αμαυρώνει ολόκληρο τον άνθρωπο, αλλοιώνει την όλη του πνευματική ύπαρξη και καθιστά τον άνθρωπο σκλάβο των πονηρών πνευμάτων και έρμαιο όλων των παθών, μικρών και μεγάλων. Όποιος θέλει να αποκτήσει το αρχαίο κάλλος οφείλει να διακόψει σχέσεις και δεσμούς με την αμαρτία και να ζήσει σ΄ όλο της το μεγαλείο την εν Χριστώ ζωή, που του παρέχει όλες τις δυνατότητες να απολαύσει τις χαρές του Παραδείσου.
Η λύση είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση στον Πνευματικό το πετραχήλι του οποίου λειτουργεί ως λυτήριον των παθών και των αμαρτιών και η προσφυγή ως "διψώσες έλαφοι" στο Άγιο Ποτήριο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου