Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Δ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ: ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Δ’ ΣΤΑΣΗ
Οι χαιρετισμοί στην Παναγία είναι υμνωδία που ο κάθε πιστός χαίρεται ιδιαίτερα να διαβάζει.Την μεγάλη Τεσσαρακοστή διαβάζονται κάθε παρασκευή και για πέντε συναπτές εβδομάδες.Τα νοήματα των χαιρετισμών είναι υψηλά και βαθειά και θεωρούμε πολύ χρήσιμη μία μικρή σύντομη ερμηνεία.

Τείχος ει των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων. Ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε ποιητής ’Αχραντε, οικήσας εν τη μήτρα σου, και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας.
Είσαι το τείχος των παρθένων,Παρθένε Θεοτόκε καθώς και όλων εκείνων που προστρέχουν σε σένα. Είσαι το τείχος που το κατεσκεύασε ο κτίστης του ουρανού και της γης, ο Kύριος, που κατοίκησε στη μήτρα σου κι όλους μας δίδαξε να σου απευθύνουμε αυτά τα λόγια.

Χαίρε, η στήλη της παρθενίας. Χαίρε, η πύλη της σωτηρίας.
Χαίρε Μαρία που είσαι η φωτεινή και ακλόνητη στήλη της παρθενίας και συγχρόνως η θύρα, από την οποία πέρασε σε εμάς ο Σωτήρας κι εμείς περνούμε στη σωτηρία


Χαίρε, αρχηγέ νοητής αναπλάσεως. Χαίρε, χορηγέ θεϊκής αγαθότητος.
Χαίρε Παναγία που είσαι το πρώτο πλάσμα του αναδημιουργημένου από τον Χριστό πλάσμα .Χαίρε επίσης που μας χορηγείς τους θησαυρούς της θείας αγαθότητος.


Χαίρε, συ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς. Χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν.
Χαίρε Συ που αναγεννησες τους βαρυμένους από το προπατορικό αμάρτημα και καθάρισες εκείνους που είχαν μολυσμένο το νου από τις εμπνεύσεις του διαβόλου


Χαίρε, η τον φθορέα των φρενών καταργούσα. Χαίρε, η τον σπορέα της αγνοίας τεκούσα.
Χαίρε γιατί έβαλες τέλος στη δύναμη του διαβόλου, που φθείρει τη σκέψη μας.Χαίρε που γέννησες Eκείνον που μας χάρισε την αγνότητα.


Χαίρε, παστάς ασπόρου νυμφεύσεως. Χαίρε, πιστούς Κυρίω αρμόζουσα.
Χαίρε που είσαι ο τόπος όπου αγνά ο Kύριος νυμφεύθηκε την ανθρωπότητα και με σένα στεκόμαστε στο πλευρό Tου ως νύμφη Tου.


Χαίρε, καλή κουροτρόφε παρθένων. Χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε Κόρη που είσαι το παράδειγμά που στηρίζει και παιδαγωγεί τις παρθένους.Χαίρε που είσαι η νυμφική στολή των αγίων ψυχών,που σε μιμούνται.



Ύμνος άπας ηττάται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τω πλήθει των πολλών οικτοιρμών σου, ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ άγιε, ουδέν τελούμεν άξιον, ων δέδωκας ημίν, τοις σοι βοώσιν.
Αλληλούια.
Kάθε ύμνος μας μένει πίσω λαχανιασμένος, προσπαθώντας να απλωθεί τρέχοντας ανάλογα με το πλήθος των πολλών οικτιρμών του Xριστού।Aκόμα κι αν οι ωδές που θα του προσφέρουμε είναι ίσες με την άμμο της θαλάσσης, τίποτε άξιο δεν κάνουμε απέναντι στον Bασιλέα και Θεό μας, διότι πολύ περισσότερες είναι οι ευεργεσίες του σε μας, που του φωνάζουμε Aλληλούια.



Φωτοδόχον λαμπάδα, τοις εν σκότει φανείσαν, ορώμεν την αγίαν Παρθένον. Το γαρ άϋλον άπτουσα φώς, οδηγεί προς γνώσιν θεϊκήν άπαντας, αυγή τον νουν φωτίζουσα, κραυγή δε τιμωμένη ταύτα.
H Παναγία είναι ο λύχνος που έχει το άυλο φως της θεότητος κι οδηγεί στη γνώση του Θεού τους πάντες, καταυγάζοντας τον νου κι ακούοντας από όλους τα εξής:


Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου. Χαίρε, βολίς του αδύτου φέγγους.
Χαίρε Μήτηρ που λάμπεις το φως του Xριστού, μας φέρνεις τη λάμψη του αβασίλευτου ηλίου, που είναι ο Yιός και Θεός σου.


Χαίρε, αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα. Χαίρε,, ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα.
Χαίρε Μαρία είσαι η αστραπή που μονομιάς και πέρα ως πέρα φωτίζεις τις ψυχές. Eίσαι ακόμη η βροντή που καταπλήσσεις τους εχθρούς της πίστεώς μας.


Χαίρε, ότι τον πολύφωτον αναβλύζεις φωτισμόν. Χαίρε, ότι τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν.
Χαίρε γιατί από σένα ανέτειλε ο Xριστός που είναι το μέγα φως και ο πλούσιος ποταμός που αναβρύζει από σένα.


Χαίρε, της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον. Χαίρε, της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.
Χαίρε Δέσποινα είσαι η έμψυχη εικόνα της κολυμβήθρας, εκείνη που μας πλένεις από τους ρύπους της αμαρτίας.


Χαίρε, λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν. Χαίρε, κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.
Χαίρε που είσαι τό λουτρό, πού ξεπλένει τη συνείδηση. Eίσαι ο κρουνός που που κερνάς την ευφροσύνη και την αγαλλίαση.


Χαίρε, οσμή της Χριστού ευωδίας. Χαίρε, ζωή μυστικής ευωχίας.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Eυωδιάζεις πάναγνη από το άρωμα του Xριστού και μας χορηγείς τη ζωή των μυστικών αιωνίων απολαύσεων.



Χάριν δούναι θελήσας, οφλημάτων αρχαίων, ο πάντων, χρεωλύτης ανθρώπων, επεδήμησε δι’ εαυτού, προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος. Και σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως.
Αλληλούια.
O Kύριος ημών Iησούς Xριστός, απέναντι του οποίου όλο το ανθρώπινο γένος ήταν ένοχο, ήλθε να σχίσει το χρεώγραφο της ενοχής μας. Eίχαμε απομακρυνθεί από την χάρη Tου και ήλθε να μας βρει. Kαι τώρα ακούει από όλους Aλληλούια.



Ψάλλοντες σου τον τόκον, ανυμνούμεν σε πάντες, ως έμψυχον ναόν Θεοτόκε. εν τη ση γαρ οικήσας γαστρί, ο συνεχών πάντα τη χειρί Κύριος, ηγίασεν, εδόξασεν, εδίδαξε βοάν σοι πάντας.
Ψάλλοντας τη θεική γέννηση σε ανυμνούμε Θεοτόκε ως έμψυχο ναό του Θεού. Στα σπλάχνα σου κατοίκησε ο Kύριος που στην παλάμη Tου κρατεί τα σύμπαντα. Σε αγίασε, σε δόξασε και μας διδάσκει να σου φωνάζουμε τα εξής:


Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου. Χαίρε, αγία αγίων μείζων.
Χαίρε Μαρία είσαι η σκηνή που κατοίκησε ο Yιός και Λόγος του Θεού. Eίσαι ανώτερη από τα άγια των αγίων.


Χαίρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι. Χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε.
Eίσαι η Kιβωτός της Kαινής Διαθήκης, που τη χρύσωσε το ίδιο το Άγιο Πνεύμα. Eίσαι ο θησαυρός ο ανεξάντλητος της ζωής.


Χαίρε, τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών. Χαίρε, καύχημε σεβάσμιον ιερέων ευλαβών.
Χαίρε που στολίζεις τη δύναμη των ευσεβών βασιλέων και είσαι το καύχημα των ευλαβών ιερέων.


Χαίρε, της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος. Χαίρε, της βασιλείας το απόρθητον τείχος.
Συ είσαι Κόρη το ασάλευτο κάστρο της Eκκλησίας και της ευσεβούς πολιτείας μας το απάτητο τείχος.


Χαίρε, δι’ ής εγείρονται τρόπαια. Χαίρε, δι’ ής εχθροί καταπίπτουσι.
Mε τις μεσιτείες σου κάνουμε νίκες θαυμαστές και με τις μεσιτείες σου κατατροπώνουμε τους εχθρούς.


Χαίρε, χρωτός του εμού θεραπεία. Χαίρε, ψυχής της εμής σωτηρία.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε αγνή Μαρία είσαι η γιατριά του σώματός μου και η σωτηρία της ψυχής μου.



Ω πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα των πάντων αγίων αγιώτατον Λόγον (εκ γ’) δεξαμένη την νυν προσφορών, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας. Και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τους συμβοώντας.
Αλληλούια.

Ω Πανύμνητη Mητέρα του Yιού και Λόγου του Θεού, που είναι ο αγιώτατος των αγίων. Δέξου την προσφορά των ύμνων μας και σώσε από κάθε συμφορά κι από την κόλαση όσους σου φωνάζουν Aλληλούια.

Πηγή: "Πηγή Ζωής".

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΡΟΔΟΠΗΣ: «Η ΘΡΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ»!

Δελτίο Τύπου εξέδωσε η Ν.Ε. της Εθνικής Ελπίδας στην Ροδόπη υπό τον δημοσιογράφο κ. Στέφανο Κούκλαρη για κινήσεις μειονοτικών οργανώσεων στην Ελληνική Θράκη. Η Εθνική Ελπίδα, τονίζεται στο Δελτίο, "καταδικάζει όλες αυτές τις κινήσεις".
Δείτε όλο το Δελτίο Τύπου παρακάτω:

"Η Νομαρχιακή Επιτροπή της Εθνικής Ελπίδας Ροδόπης εκφράζει τις έντονες ανησυχίες της ύστερα από δημοσίευμα και πληροφορίες της ενημερωτικής ιστοσελίδας tourkika nea.gr (24/3/2014). Το δημοσίευμα αναφέρει τα εξής:
«Ο πρόεδρος της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης» Χαλίτ Χαμπίπογλου πραγματοποίησε στο διάστημα από 20 έως 23 Μαρτίου επίσκεψη εργασίας στην Δυτική Θράκη. Toν πρόεδρο Χαλίτ Χαμπίπογλου τον συνόδεψε ο αντιπρόεδρος της ABTTF Ενγκίν Ισμάηλ . Το βράδυ της Πέμπτης 20 Μαρτίου, το κόμμα DEB, o Σύλλογος Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης (BTAYTD) και η ABTTF συναντήθηκαν σε δείπνο με την Συμβουλευτική Επιτροπή Μειονότητας Δυτικής Θράκης (BTTADK). Στο δείπνο εργασίας όπου οικοδεσπότης ήταν η ABTTF, ο πρόεδρος της ο Χαλίτ Χαμπίπογλου, ο αντιπρόεδρος της ο Ενγκίν Ισμάηλ, ο πρόεδρος του DEB Μουσταφά Αλή Τσαβούς, ο πρόεδρος του BTAYTD Μεχμέτ Εμίν, ο πρόεδρος της BTTADK και ψευτομουφτής Ξάνθης Αχμέτ Μέτε και πρώην πρόεδρος της BTTADK και ψευτομουφτής Κομοτηνής Ιμπραήμ Σερίφ, συζήτησαν γύρω από τα θέματα της «τουρκικής μειονότητας δυτικής Θράκης». Στις 21 Μαρτίου-Παρασκευή τα τρία μέλη του FUEN, δηλαδή το κόμμα DEB, η ABTTF και ο BTAYTD πραγματοποίησαν συνάντηση διαβούλευσης στα γραφεία του BTAYTD. Στην συνάντηση αυτή οι τρεις φορείς σχολίασαν τα θέματα της «τουρκικής μειονότητας δυτικής Θράκης» και συζήτησαν το τι μπορούν να πράξουν από κοινού. Ο πρόεδρος του κόμματος DEB Μουσταφά Αλή Τσαβούς, ο πρόεδρος της ABTTF Χαλίτ Χαμπίπογλου, ο αντιπρόεδρος της ABTTF Ενγκίν Ισμαήλ, ο υπεύθυνος του DEB-Ξάνθης Οζάν Αχμέτογλου, μαζί με τον μουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μέτε, τον βουλευτή Ξάνθης Χουσείν Ζεϊμπέκ, τον πρώην βουλευτή Αχμέτ Φαίκογλου , τον δήμαρχο Μύκης Μουσταφά Τσουκάλ και τον πρόεδρο της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης Αχμέτ Κουρτ που συνόδεψαν τον Τούρκο Πρόξενο. Οσμάν Ιλχάν Σενέρ κατά την επίσκεψη του στην Σμίνθη-Ξάνθης, έκαναν όλοι μαζί στο τζαμί της Σμίνθης την προσευχή της Παρασκευής.» 
Η Εθνική Ελπίδα δηλώνει τις έντονες ανησυχίες της και τους προβληματισμούς της για το πώς επιτρέπεται από το Ελληνικό κράτος να λειτουργούνε οργανώσεις στο χώρο της Ελληνικής Θράκης οι οποίες μιλάνε για θέματα «τουρκικής μειονότητας Δυτικής Θράκης».
Η Εθνική Ελπίδα καταδικάζει όλες αυτές τις κινήσεις και θα βρεθεί αντιμέτωπη με αυτούς που εκφράζουν και στηρίζουν αυτές τις κινήσεις, ώστε η Θράκη να παραμείνει Ελληνική και να φύγουν από την περιοχή όλοι όσοι υποστηρίζουν τέτοιες σκέψεις περί Ανεξαρτητοποίησης της Ελληνικής Θράκης και με ότι αυτό συνεπάγεται

Από το γραφείο Τύπου της Ν.Ε. Εθνικής Ελπίδας Ροδόπης

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ ΚΟΖΑΝΗΣ: «ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΔΗΜΟΥ, ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΤΕ, ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΥΠΟΔΟΥΛΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ»

Σε σκληρές δηλώσεις για τις εμετικές δηλώσεις του κ. Νίκου Δήμου προέβη και η Εθνική Ελπίδα Τ.Ο. Κοζάνης. Τονίζει μεταξύ άλλων ότι "ο κ. Δήμου είναι ένας από τους σύγχρονους ξυλοσχιστές της ιστορίας μας και υπηρετεί πιστά τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η Επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821 αποτελεί ένα σύγχρονο ελληνικό θαύμα [...] Και νίκησαν διότι ΠΙΣΤΕΥΑΝ στον Χριστό!". Στην συνέχεια αναφέρθηκε στην προσφορά της Εκκλησίας ως μάνα, αρωγός και προστάτις κατά τα 500 χρόνια δουλείας.
Τέλος προτρέπει κάθε Έλληνα "να διαφυλάξουμε την Πίστη μας, την Ιστορία, την Εθνική μας κληρονομιά ώστε να μη βρίσκουν θέση ορισμένοι τύπου Δήμου διότι αν υπήρχαν Ρεπούση, Γαιτάνη, Θεοδωρίδης, Δήμου κα σήμερα θα ήμαστε ακόμα υποδουλωμένοι στους Τούρκους".

Αν θέλετε να δείτε το δελτίο Τύπου του κόμματος, πατήστε εδώ: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ Τ.Ο. ΚΟΖΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ «ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΔΗΜΟΥ».

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ: «Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ»

Προλογίζει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Iερά Σύνοδος κατά Ν. Δήμου: Ανιστόρητος και εμπαθής!Ανακοίνωση εξέδωσε η Ιερά Σύνοδος η οποία καταδικάζει τις δηλώσεις του συγγραφέα και μεγαλοστελέχους του "Ποταμιού" Νίκου Δήμου όσον αφορά το άρθρο του για την Επανάσταση του 1821.
Η Ιερά Σύνοδος αποκαλεί το Νίκο Δήμου «προπαγανδιστή» και τονίζει ότι «όσοι αδειάζουν με τέτοιο τρόπο την Εκκλησία μέσω τηλεοπτικών σταθμών και δημοσιευμάτων αποδεικνύονται ανιστόρητοι και εμπαθείς».
Στη συνέχεια παραθέτει ιστορικές αναφορές σχετικά με την Επανάσταση για να αποστομώσει μια καλή όσους επιχειρούν παραχάραξη της ιστορίας.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:
«Χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο δεν θα πετύχαινε η μεγάλη εθνική εξόρμηση του 1821. Ορισμένοι προπαγανδιστές ξεπερασμένων ιδεολογιών αρνούνται τον ρόλο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως φάνηκε και από δημοσιεύματα και τηλεοπτικές εκπομπές των τελευταίων ημερών. Αποδεικνύονται ανιστόρητοι και εμπαθείς.
Ο Γάλλος Πρόξενος Πουκεβίλ, ο οποίος έζησε τα γεγονότα της Ελληνικής Επαναστάσεως, γράφει ότι 100 Πατριάρχες και Επίσκοποι θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και του Αγώνος. 80 κινήματα έκαναν οι Έλληνες πριν από το 1821 και στα περισσότερα πρωτοστατούσαν Επίσκοποι. Θυμίζω ότι από το 1680 έως το 1700 η Ανατολική Στερεά ήταν ελεύθερη μετά από την εξέγερση δύο Επισκόπων, του Θηβών Ιεροθέου και του Σαλώνων Φιλοθέου.
Το 1821 βάφεται με το αίμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄ και του Πατριάρχη Κυρίλλου Στ΄, του από Ανδριανουπόλεως. Εκτός από τον Επίσκοπο της Πάτρας Γερμανό που ευλόγησε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα (17 Μαρτίου 1821) και στην Πάτρα (25 Μαρτίου 1821), ο Σαλώνων Ησαΐας κηρύσσει την Επανάσταση στη Φωκίδα και θυσιάζεται στην Αλαμάνα. Στην Πάτμο έρχεται γι' αυτόν τον σκοπό ο Πάτμιος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος Παγκώστας και υψώνει και αυτός λάβαρο επαναστατικό. Από τότε δεν ξαναγύρισε στον θρόνο του.
Οι περισσότεροι Επίσκοποι της Πελοποννήσου κλείσθηκαν στη φυλακή του πασά της Τριπολιτσάς από τις αρχές Μαρτίου 1821 και μόνον τρεις βρέθηκαν ζωντανοί όταν μπήκαν οι Έλληνες μετά από 6,5 μήνες. Αυτή τη θυσία των κληρικών ας μην την λησμονούμε.
Στην Κύπρο ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρία. Οι Τούρκοι το πληροφορήθηκαν και στις 9 Ιουλίου 1821 έγινε η μεγάλη σφαγή στη Λευκωσία. Θανατώθηκε ο Κυπριανός και όλοι οι Επίσκοποι και οι Αρχιμανδρίτες του νησιού μαζί με τους προκρίτους.
Πολλοί άλλοι Επίσκοποι έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον Αγώνα όπως ο Έλους Άνθιμος, ο Βρεσθένης Θεοδώρητος, ο Ανδρούσης Ιωσήφ, ο Ταλαντίου Νεόφυτος. Και στη μεγαλειώδη Έξοδο του Μεσολογγίου ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, βοηθός του Μητροπολίτη Άρτης Πορφυρίου, θυσιάζεται ανατινάζοντας τον Ανεμόμυλο.
Αλλά και στην ηθική και πνευματική προετοιμασία του 1821 ο ρόλος της Εκκλησίας και του Ράσου είναι μαχητικός και πανθομολογούμενος. Το ελληνορθόδοξο φρόνημα και η εθνική ταυτότητα διαφυλάχθηκαν με τη βοήθεια της Παιδείας, η οποία ήταν κατ' εξοχήν έργο του ορθοδόξου κλήρου. Σε κρυφά και φανερά σχολεία, αναλόγως των συνθηκών που επικρατούσαν, τα ελληνόπουλα μάθαιναν από τους ιερείς την Πίστη τους, την γλώσσα τους και εγαλουχούντο με τον πόθο για Ελευθερία. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται τριακόσια χρόνια, ήταν ιερομόναχος, ίδρυσε διακόσια σχολεία και κήρυξε σε εκατοντάδες πόλεις και χωριά την ελπίδα για το «ποθούμενον», την απελευθέρωση. Οι Νεομάρτυρες, οι πρώτοι αντιστασιακοί της δουλείας, αρνήθηκαν να τουρκέψουν και δεν φοβήθηκαν τον δήμιο. Την πνευματική τους υποστήριξη και ενθάρρυνση είχαν αναλάβει οι κληρικοί που τους εξομολογούσαν, οι λεγόμενοι «αλείπται».
Ορισμένοι διαδίδουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο «αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο». Τούτο είναι ανακριβές. Η αλήθεια είναι ότι μετά από τις απειλές και τις φορτικές πιέσεις του Σουλτάνου ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ απέστειλε επιστολή στον Μητροπολίτη Σμύρνης Άνθιμο, με την οποία εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις για το κείμενο του Ρήγα που είχε τίτλο «Νέα Πολιτική Διοίκησις», χωρίς να απαξιώνεται η προσωπικότητα του Εθνομάρτυρος.
Είναι εύκολο να ξαναγράφει κάποιος την Ιστορία κατά το δοκούν. Όμως Ιστορία είναι η μελέτη των πηγών. Οι προσωπικές ερμηνείες και παρερμηνείες καταδεικνύουν φανατισμό, εθελοτυφλία και άγνοια των πηγών. Όσοι έζησαν τα γεγονότα, Έλληνες και ξένοι, αγωνιστές και λόγιοι, παραδέχονται ότι χωρίς τον ορθόδοξο κλήρο οι Έλληνες δεν θα είχαν ελευθερωθεί. Διαβάστε τον Νικόλαο Κασομούλη, τον Φωτάκο Χρυσανθόπουλο, τον Ιωάννη Μακρυγιάννη και τόσους άλλους αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων. Ακούστε τι λέει ο λαός μας μέσω του δημοτικού τραγουδιού. Επισκεφθείτε τα αμέτρητα πεδία των μαχών και τους τόπους του μαρτυρίου των ορθοδόξων κληρικών, Πατριαρχών, Επισκόπων, ιερέων, ιερομονάχων, διακόνων και απλών μοναχών.
Η Εκκλησία της Ελλάδος επιχειρεί μία ψύχραιμη και τεκμηριωμένη προσέγγιση της Τουρκοκρατίας και του 1821 μέσω μιας σειράς δέκα επιστημονικών συνεδρίων, τα οποία διοργανώνει η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Πολιτιστικής Ταυτότητος. Τα δύο πρώτα συνέδρια έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και κυκλοφορείται ο Τόμος με τα Πρακτικά του Α΄ Συνεδρίου, του 2012. Το δέκατο και τελευταίο Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί συν Θεώ το 2021, όταν θα συμπληρώνονται ακριβώς διακόσια χρόνια από την κήρυξη της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως».

Πηγή: "iefimerida".

ΣΑΛΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΔΗΜΟΥ - ΡΕΠΟΥΣΗ

Γράφει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Σάλος προκλήθηκε από τις εμετικές δηλώσεις Δήμου και Ρεπούση επ΄ αφορμή της μεγάλης εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου 1821. Ας αφήσουμε την ανθελληνίδα Ρεπούση (όλος ο κόσμος την ξέρει) και ας πιάσουμε το μεγαλοστέλεχος και θεωρητικό του κόμματος "Ποτάμι", τον Νίκο Δήμου.
Ο οποίος Νίκος Δήμου έχει καταπλουτίσει με τις κρατικές του διαφημίσεις τα προηγούμενα χρόνια. Και τώρα έρχεται, βεβυθισμένος εν τοις πλούτοις, να προκαλέσει πάλι τον δοκιμασμένο Έλληνα, να προπαγανδίσει εις βάρος της ενδόξου μας ιστορίας, ενός λαού που υπέμεινε 400 χρόνια την τουρκική τυραννία και της μητρός Εκκλησίας που στάθηκε μάνα, αρωγός και προστάτις του υποδούλου Γένους μας και να αποκαλύψει ουσιαστικά το πραγματικό πρόσωπο του "Ποταμιού".
Ευτυχώς η Ιερά Σύνοδος εξέδωσε μία καταπελτική ανακοίνωση για τις δηλώσεις του κ. Δήμου. Επίσης και το κόμμα των Βασιλοφρόνων "Εθνική Ελπίδα" έλαβε θέση για το θέμα.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟ Α & ΤΟ Ω ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΔΟΥΛΟ ΓΕΝΟΣ

Γράφει σχολιαστής προς απάντησιν στις φρικώδεις δηλώσεις του θεωρητικού του "Ποταμιού" Νίκου Δήμου.

Η ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ 

Ανυπολόγιστης αξίας είναι και η καθαρώς πολεμική προσφορά της Εκκλησίας.

Το 1575 κήρυξε επανάσταση στη Μάνη ο Αρχιεπίσκοπος Επιδαύρου Μακάριος
Μελισίδης, και το 1770 στο Αίγιο ο Μητροπολίτης Πατρών Παρθένιος και στην
Κόρινθο ο Μητροπολίτης Μακάριος Νοταράς.

Το 1600 και το 1609 έκανε επαναστατικό κίνημα ο Διονύσιος Φιλόσοφος,
Μητροπολίτης Τρικάλων, ο οποίος τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο στα Γιάννενα το
1611.

Το 1684 ο Μητροπολίτης Άμφισσας Φιλόθεος πολέμησε κοντά στην Κόρινθο με δικό
του σώμα εναντίον των Τούρκων, όπου και τραυματίστηκε θανάσιμα.

Τον ίδιο χρόνο ο Μητροπολίτης Κεφαλλη­νίας Τιμόθεος Τυπάλδος συγκρότησε επανα­στατικό
σώμα με 150 κληρικούς κι έλαβε μέ­ρος σε απελευθερωτικές προσπάθειες..........

0ι Μητροπολίτες Σαλώνων Τιμόθεος, Θη­βών Ιερόθεος, Λάρισας Μακάριος, Εύβοιας
Αμβρόσιος, διετέλεσαν οπλαρχηγοί.

Ο Παπαβλαχάχας ήταν αρχηγός των αρ­ματολών των Χασίων. Βρήκε, μάλιστα, τραγι­κό
θάνατο από τον Αλή Πασά στα Γιάννενα.

Ο διάκος του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' Νικηφόρος Ρωμανίδης, αφού χειροτονήθη­κε
ιερέας και χειροθετήθηκε και Αρχιμανδρί­της, υπηρέτησε και διακρίθηκε ως
ναυμάχος κάτω από τις διαταγές του Α. Μιαούλη.

Ο Ησαΐας Σαλώνων κήρυξε την επανά­σταση στις 27.3.1821 στην περιφέρειά του,
μέσα στο Μοναστήρι του οσίου Λουκά Βοιω­τίας.

Η Μονή του οσίου Λουκά, μετά τη σύ­σκεψη του Δεσπότη Σαλώνων στα μέσα του Μάρτη
του 1821 με τους οπλαρχηγούς της περιφέρειας Αθ. Διάκο, κ.ά., έγινε κέντρο
επαναστατικό και κατασκευής φυσεκιών.

Ο Δ. Υψηλάντης είχε το αρχηγείο του στο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Πέτρας.

Ο Αρχιστράτηγος της Ρούμελης Γ. Καραϊ­σκάκης είχε τ' ορμητήριό του στη Μονή
Προυσού της Ευρυτανίας.

Ο Ιερομόναχος Σεραφείμ από το Φανάρι Θεσσαλίας ηγήθηκε της επανάστασης των
Αγραφιωτών.

Το Μοναστήρι του Ομπλού Πατρών ήταν στρατηγείο των επαναστατών της περιοχής.

Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος, ιερομόναχος, δέχτηκε στο Μοναστήρι του την οικογένεια
Μπότσαρη και την περιέθαλψε, μετά την άλω­ση του Σουλίου. Ο ίδιος στη Ζάκυνθο,
κατά τον ιστοριογράφο Π. Χιώτη, όρκισε μέλη της Φιλικής Εταιρίας το Θ.
Κολοκοτρώνη, τους Β. και Κ. Πετιμεζά και τον Νικηταρά. Εργάστηκε δε ως
παράγοντας με ασυνήθιστο ζήλο για την ευόδωση της Επανάστασης.

Ο Χρύσανθος Πηγάς, Μητροπολίτης Μο­νεμβασίας και Καλαμάτας, το 1819 μπήκε
στη Φιλική Εταιρία κι εργάστηκε εντατικά για την προετοιμασία της Επανάστασης.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη του από τους Τούρκους, το κλείσιμο του στις
φυλακές της Τρίπολης, όπου μαζί με άλλους φυλακισμένους Μητροπολίτες πέθανε κι
αυτός από τις κακου­χίες της φυλακής.

Στη Φ. Εταιρία είχαν μυηθεί όλοι σχεδόν οι μητροπολίτες και πολλοί
διακεκριμένοι ιερείς και μοναχοί και ιδιαίτερα οι αγιορείτες.

Την Επανάσταση του '21, όπως είναι γνωστό, την κήρυξε Μητροπολίτης, ο Παλαιών
Πατρών Γερμανός, μέσα στο Μοναστήρι της άγιας Λαύρας. Έστω κι αν η ηρωική
Καλαμά­τα, που κήρυξε την επανάσταση στις 23 του Μάρτη και που την ευλόγησαν 24
κληρικοί, διεκδικεί τα πρωτεία, γεγονός είναι ότι τα παλληκάρια της περιοχής
ορκίστηκαν μέσα στην ιστορική Μονή.

Ο Διάκος, ο Παπαφλέσσας κι ο Σαμουήλ είναι ανεπανάληπτες κληρικές μορφές του
21.

Ο Υψηλάντης έλεγε για τον Παπαφλέσσα ότι «είναι το άλλο μου εγώ».

Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο Υψη­λάντης ξεκίνησε τον απελευθερωτικό του
αγώνα από την εκκλησία. Μέσα στον ι. ναό των Τριών Ιεραρχών του Ιασίου έλαβε το
πολεμικό ξίφος από το Μητροπολίτη Μολδαυΐας Βενιαμίν Κωστάκη, ο οποίος ευλόγησε
και τη σημαία του αγώνα του.

Ακόμα, πολλά Μοναστήρια καταστράφη­καν από τους Τούρκους γιατί λάβαιναν μέρος
σ' απελευθερωτικά κινήματα. Αναφέρουμε μόνο ένα για παράδειγμα, τη Μονή Στροφά­δων
που κατέστρεψε ο Σουλεϊμάν Β' (1520-60). Και γενικά οι Τούρκοι κάθε τόσο
ζητούσαν από την Εκκλησία τις ευθύνες για κάθε απελευθερωτικό κίνημα. Αυτήν
αιματοκυλού­σαν γιατί αυτήν θεωρούσαν πνευματική και εθνική Αρχή του Έθνους.
Και μόνο αυτή η στάση των Τούρκων απέναντι στην Εκκλησία, της οποίας πολλές
φορές σκότωναν τους φο­ρείς της, τα λέει όλα. Είναι χαρακτηριστική και η
σχετική ομολογία του Μακρυγιάννη για την τεράστια προσφορά των Μοναστηριών στον
αγώνα: «...Τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προ­πύργια της επανάστασής μας... Οι περισσότε­ροι
καλόγεροι σκοτώθηκαν εις τον αγώνα». Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν το Α και το Ω για
το υπόδουλο γένος. Το ράσο κόλπωνε μέσα του τη ρωμιοσύνη και η ρωμιοσύνη
κολπωνόταν μέσα στο ράσο. Αυτό δεν μπορεί να το ανα­τρέψει καμιά δύναμη. Η
ρωμιοσύνη και η ορ­θόδοξη Εκκλησία και στην περίοδο της Τουρ­κοκρατίας
πορεύτηκαν αντάμα το δρόμο του μαρτυρίου τους, το δρόμο της σταυρικής τους
πορείας κι' επιβίωσαν χάρις στην πίστη τους στην Τριαδική Θεότητα. Χάρις
στην ορθόδοξη παράδοση με τις άπειρες και παντοδύναμες διαστάσεις της. Μέσα από
τη βυζαντινή εικόνα και το εκκλησιαστικό μέλος, μέσα από τα συ­ναξάρια των
αγίων και μέσα από τη ζωή των αρχαίων ηρώων κρατήθηκε η ελληνική ψυχή όρθια ως
ότου βρήκε τη δύναμη και τίναξε από πάνω της τον τουρκικό ζυγό. Όσες προπαγάν­δες
κι αν θελήσουν ν' αλλοιώσουν αυτή την ιστορική πραγματικότητα δεν θα το κατορθώ­σουν,
γιατί μιλούν τα ίδια τα γεγονότα.

Εδώ όμως πρέπει να σταματήσουμε, γιατί αν επεκταθούμε πιο πολύ σε πρόσωπα και
σε γεγονότα, σχετικά με τη συμβολή της Εκκλη­σίας στον αγώνα της ελευθερίας του
έθνους, δεν θα μας φτάσουν, όπως είπαμε και στην αρχή, τόμοι ολόκληροι.

Πιστεύουμε όμως ότι όσα δειγματικά ανα­φέραμε είναι ικανά να πείσουν κάθε
αντικειμε­νικό κριτή, σχετικά με τον πρώτο ρόλο της Εκ­κλησίας κατά τη μακραίωνη
τούρκικη σκλαβιά και κατά την εθνεγερσία του '21.

Θα 'ταν όμως παράλειψη κι εδώ αν στο κεφάλαιο αυτό δεν αναφέραμε δύο
αντιπροσωπευτικές γνώμες Φιλελλήνων και ξένων πε­ριηγητών, που έχουν ιδιαίτερη
σημασία για την αντικειμενικότητά τους.

Ο Άγγλος Humphreys γράφει ότι «Ανάμεσα στους στρατιώτες βρίσκονταν και μεγά­λος
αριθμός παπάδων. Αυτοί ήταν οι πρωτερ­γάτες του ξεσηκωμού».

Ο Κορσικανός Πρόξενος της Ολλανδίας στην Αθήνα Domenico Origone λέει πως «Οι
Τούρκοι στην Αθήνα κάνουν τα πάντα για να συλλάβουν παπάδες, γιατί, όπως
διαδίδεται, οι παπάδες είναι αρχηγοί των επαναστατών.

Ακόμα και το πιο καταπληκτικό: Το βιβλίο της Γ' Λυκείου της Τουρκίας γράφει: «ο
Πατριάρχης και ο ανώτερος Κλήρος των Ρωμιών ήταν επικεφαλής του Έθνους των
Γραικών σ' αυτή την Επανάσταση, μαζί με τους καλόγε­ρους».

Και μία ανάλογη βεβαίωση από τη μακρυνή Αμερική, η οποία παρά την απόστασή της,
βοήθησε τον αγώνα υλικά και ηθικά.

Στις 16 Ιουνίου 1821 η εφημερίδα «Γκαζέττ» της Μασαχουσέτης πληροφορούσε
τους αναγνώστες της ότι «...στο Μοριά ένοπλοι... με επικεφαλής τον ΚΛΗΡΟ
εξεγέρθησαν εναντίον των Τούρκων....»

Και ας ξανατονιστεί ότι η συμβολή του κλήρου στον αγώνα ήταν βαθειά συνείδηση
του γένους, που την έκφραζε και στα δημοτικά του τραγούδια.

Χαρά που τόχουν τα βουνά τα κάστρα περηφάνια, Γιατί γιορτάζει η Παναγιά
γιορτάζει κι η Πατρίδα,

Σαν βλέπουν διάκους με σπαθιά παπάδες με τουφέκι, Σαν βλέπουν και τον
Γερμανό της Πάτρας τον Δεσπότη να ευλογάει τ' άρματα να εύχεται τους λεβέντες.

Μιλούν τα γεγονότα

ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Διονύσιος Ψαριανός (Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης (+))
{* Ἐλέχθη στὸν Μητροπολιτικὸ Ἱ. Ν. τοῦ ἁγίου Νικολάου Κοζάνης στὶς 25 Μαρτίου 1982}

Μαζὶ μὲ τὰς ἄλλας ὁμιλίας, ποὺ θὰ γίνουν σήμερον καὶ θὰ ἀκουσθοῦν ἐντὸς τῶν ἱερῶν ναῶν, ἂς ἀκουσθῆ παρακαλῶ καὶ ἡ ὁμιλία αὐτή, ἀφοῦ ἄλλως τε μᾶς παρέχεται ὁ χρόνος μέχρι τῆς ὥρας τῆς Δοξολογίας κατὰ τὸ ἐπίσημον πρόγραμμα. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁμιλητὰς εἶναι μᾶλλον βέβαιον ὅτι θὰ ἀγνοήσουν καὶ τὸν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας ἐντός τοῦ ὁποίου θὰ ὁμιλήσουν καὶ τὴν συμβολὴν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ γεγονὸς τὸ ὁποῖον ἑορτάζομεν. Διὰ τοῦτο ἔτι μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ ἀκουσθῆ σήμερον ἐντός τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ χώρου, μία ὁμιλία ἡ ὁποία, ἔξω ἀπὸ ἰδεολογικὰς προκαταλήψεις, θὰ ἐκθέση μὲ συντομίαν τὴν θέσιν καὶ τὸ ἔργον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν ζωὴν τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ, πρὸ καὶ μετὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν, κυρίως δὲ κατὰ τὴν διάρκειαν αὐτῆς.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία διεδραμάτισε πράγματι σπουδαῖον πρόσωπον ὄχι μόνο εἰς τὴν διάσωσιν τῆς πίστεως τοῦ λαοῦ, τῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως καὶ τῆς γλώσσης, ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν προετοιμασίαν τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, εἰς τὴν ὁποίαν ἐνεργῶς συμμετέσχε μὲ πολλὰς καὶ μεγάλας θυσίας. Ἀλλὰ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις εἶχε τὸ ἀτύχημα διὰ τὸ Ἔθνος νὰ συμπέση εἰς τὰς ἀρχὰς τοῦ παρελθόντος αἰῶνος καὶ μετὰ τὴν Γαλλικὴν Ἐπανάστασιν, εἰς τοὺς χρόνους δηλαδὴ τοῦ διαφωτισμοῦ καὶ τῆς ἀρνήσεως, αἱ ἰδέαι τῶν ὁποίων δυσμενῶς ἐπέδρασαν ἐπὶ τοῦ ἀναγεννωμένου Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Τὴν ἑπομένην τῆς μεγάλης Ἐπαναστάσεως ἡ Ἐκκλησία ὡς θεσμὸς καὶ ὁ ἱερὸς Κλῆρος, ὡς πνευματικὸς ὁδηγὸς τοῦ λαοῦ, ὄχι μόνον ἠγνοήθησαν, ἀλλὰ καὶ θετικῶς ἀπεκλείσθησαν ἀπὸ τὴν ζωὴν τοῦ νέου Κράτους.
Οἱ ἐχθροί του Ἔθνους καὶ τῆς Ἐκκλησίας ἐδυσφήμησαν καὶ ἐσυκοφάντησαν τὸν ἱερὸν Κλῆρον, πολλοὶ δὲ καὶ ἐκ τῶν διανοουμένων μας μετὰ τὴν Ἐπανάστασιν ἐπὶ ἑκατὸν πενήντα τώρα χρόνια, προσκατειλημμένοι καὶ αὐτοὶ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποτισμένοι μὲ τὸ πνεῦμα τῆς ἀρνήσεως, ἔφθειραν ὄχι ὀλίγον τὸ αἴσθημα τοῦ ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τὸν ὁποῖον ἐζήτησαν νὰ ἀποκόψουν ἀπὸ τὴν παράδοσίν του καὶ τὴν πατρώαν εὐσέβειαν. 
Ἀλλ’ ἂν θὰ εἶχε κανεὶς νὰ κατηγορήση τὴν Ἐκκλησίαν, θὰ ἔλεγεν ὅτι πολλάκις τὸν τελείως δευτερογενῆ δι’ αὐτὴν ἐθνικὸν σκοπὸν ἔθεσεν ὑπεράνω τῶν καθαρῶς θρησκευτικῶν καὶ πνευματικῶν της ἔργων καὶ τοῦ ἰδίου της συμφέροντος. Ἀλλ’ ἀκριβῶς διὰ τοῦτο ὄχι νὰ κατηγορήσωμεν τὴν Ἐκκλησίαν δὲν ἔχομεν, ἀλλὰ καὶ oἱ Ἕλληνες καὶ ὅλοι οἱ βαλκανικοὶ λαοὶ αἰώνιον ὀφείλομεν εἰς αὐτὴν εὐγνωμοσύνην διὰ τὴν κένωσιν αὐτῆς καὶ τὰς θυσίας της ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους. Συνήθως ὁμιλοῦμε περὶ τῶν ὑπηρεσιῶν τοῦ ὀρθοδόξου Κλήρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τὸ Ἔθνος ἀπὸ τῆς ἑπομένης τῆς ἁλώσεως μέχρι τῆς Ἐπαναστάσεως, καὶ ἐννοοῦμεν τί προσέφερεν αὐτὴ εἰς πρόσωπα καὶ εἰς ἄψυχον ὑλικὸν ἀλλ’ εἶναι μεγαλυτέρας ἄξιας, ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ἡ ζημία τὴν ὁποίαν αὕτη ὑπέστη, κενώσασα ἑαυτὴν καὶ ἄρασα τὸν βαρὺν σταυρόν, ὄχι πλέον τοῦ σωματικοῦ, ἀλλὰ τοῦ ψυχικοῦ μαρτυρίου.
Θὰ ἦτο βεβαίως ὑπερβολὴ καὶ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας, ἐὰν ἐλέγομεν ὅτι ὁ ἱερὸς ἀγὼν τῶν Ἑλλήνων πρὸς ἀνάκτησιν τῆς ἐλευθερίας ὑπῆρξεν ἔργον μόνον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἱεροῦ Κλήρου. Σύσσωμον τὸ Ἔθνος ἐξεσηκώθη πρὸς ἀποτίναξιν τοῦ βαρβαρικοῦ ζυγοῦ τῆς δουλείας· οἱ Πατριάρχαι, οἱ ἐπίσκοποι, οἱ παπάδες, οἱ καλόγηροι, οἱ διδάσκαλοι, οἱ ἔμποροι, οἱ ἁρματολοί, οἱ ὁπλαρχηγοί, οἱ καραβοκύρηδες, οἱ πυρποληταί, ὅλοι αὐτοὶ ἦσαν ἡ Ἐκκλησία, ὅλοι ἦσαν ἄνδρες πίστεως, καὶ ἦτο αὐτὴ ἡ πίστις ποὺ τοὺς ὥπλιζε μὲ ὑπομονήν, μὲ ἐλπίδα, μὲ εὐψυχίαν, μὲ πνεῦμα θυσίας. Κέντρον καὶ συνισταμένη τοῦ ἐθνικοῦ βίου ὑπὸ τὸν ζυγὸν τῆς δουλείας ὑπῆρξε πάντοτε ἡ Ἐκκλησία, ὄχι τόσον ὡς μία ἐξουσία ἐπὶ τοῦ λαοῦ καὶ ὀργάνωσις, ὅσο ὡς μία ἐσωτερικὴ πνοὴ καὶ δύναμις, ζωοποιοῦσα τὸ ἐθνικὸν σῶμα, ἑνοῦσα τὰ μέλη αὐτοῦ διὰ τῆς κοινῆς πίστεως καὶ συντονίζουσα τὰς ἐνεργείας του. Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι δὲ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ ἱστορικὴ νεοελληνικὴ πραγματικότης, ἥτις ἀγνοεῖται κατ’ ἐπηρεασμὸν ξένων ἰδεολογικῶν σχημάτων τῆς νεωτέρας ἐποχῆς. Ἀλλ’ ὁ ἐθνικὸς βίος τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις δὲν εἶναι ἔκφρασις κάποιας ἰδεολογίας, ἀλλὰ ἡ συνέχεια καὶ διατήρησις τῆς παραδόσεως τῆς φυλῆς, ἡ ὁποία παράδοσις εἶναι ἀδιάσπαστος, ἑνιαία καὶ κοινή, παράδοσις ἐθνικὴ καὶ ἐκκλησιαστική. Κάποιοι, ποὺ ἐπαναλαμβάνουν κοινοὺς τόπους, εἶδαν τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν ὡς μίαν λεπτομέρειαν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Εὐρώπης κατ’ ἐπίδρασιν καὶ ὡς προέκτασιν τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἀλλὰ ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανὰστασις τοῦ 1821 δὲν εἶναι ἡ πρώτη μετὰ τὸ 1453, ἡ ὁποία ἐπερίμενε τὴν Γαλλικὴν Ἐπανάστασιν διὰ νὰ τὴν μιμηθῆ. Ἔπειτα δὲ ὁ χαρακτὴρ τῶν δύο ἐπαναστάσεων εἶναι ὁλωσδιόλου διάφορος καὶ ἀντίθετος. Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάστασις εἶναι ἐπανάστασις κοινωνική, ἀντιεκκλησιαστικὴ καὶ ἀντιχριστιανικὴ· ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις εἶναι ἐπανάστασις ἐθνική, εἰς τὴν ὁποίαν ἐπρωτοστάτησεν ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ Κλῆρος. Δὲν εἶναι βέβαια δυνατὸν νὰ ἀναπτύξωμεν ἐδῶ ὅσον πρέπει τὸ θέμα τοῦτο, νὰ ἀνασκευάσωμεν θέσεις καὶ νὰ διαλύσωμεν προκαταλήψεις, ἀλλὰ τοῦτο μόνον εἶναι ἀνάγκη νὰ λεχθῆ, ὅτι ἡ νεοελληνικὴ ἱστορικὴ πραγματικότης ἔχει ἕνα ἰδικὸν της πραγματικὸν καὶ οὐσιαστικὸν περιεχόμενον, ἔξω ἀπὸ σχήματα καὶ ἰδεολογίας, αἱ ὁποῖαι συνετάραξαν τὴν Εὐρώπην καὶ συνταράσσουν ἤδη ὅλον τὸν κόσμον. Ἡ ρωμιοσύνη, μετὰ τὴν διάλυσιν τοῦ κράτους καὶ τὴν ἅλωσιν τῆς πόλεως, συνεσπειρώθη ὡς Ἐκκλησία καὶ ὡς Ἔθνος καὶ ἔζησε μὲ τὸ ὅραμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Γένους. Ὁ ἥρως καὶ μάρτυς βασιλεύς, ποὺ ἔπεσε τελευταῖος ὑπερασπιστὴς τῆς βασιλευούσης, εἶναι ὁ ὑπνώσας διὰ νὰ ἀναστῆ, καθὼς ἀκριβῶς ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη.
Ἀλλὰ μετὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν ὁ πολιτικὸς καὶ δημόσιος βίος μας ἤρχισε νὰ θεμελιώνεται ἔξω ἀπὸ τὴν παράδοσιν τοῦ Γένους, ἡ ὁποία τὸ ἐκράτησεν ὀρθὸν εἰς τὴν αἰχμαλωσίαν του καὶ τὸ ὡδήγησεν εἰς τὸν μεγάλον ξεσηκωμόν. Ἠκολούθησαν βέβαια τὰ νεώτερα κατορθώματα τῆς φυλῆς, ἀκόμη δὲ καὶ αἱ ἐθνικαὶ συμφοραί, καὶ ὅλα αὐτὰ ὡς μία συνέχεια καὶ προέκτασις πρὸς ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἔργου τῆς μεγάλης Ἐπαναστάσεως· ἐν τούτοις αἰσθανόμεθα ὅτι εἴμεθα ἔξω ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος.
Αὐτὸ τὸ πνεῦμα, ὡς τεκμήριον τῶν ἠθικῶν δυνάμεων αἵτινες ἐκίνουν τὸν ἱερὸν Ἀγώνα, τὸ βλέπομεν εἰς τὸν λόγον αὐτῶν τούτων τῶν ἀγωνιστῶν, ὅστις εἶναι λόγος ζωῆς. Τὰ Ἀπομνημονεύματα τῶν ἀγωνιστῶν εἶναι μία πρώτη πηγὴ ζωντανοῦ λόγου καὶ καθαρᾶς ἱστορικῆς ἀληθείας, ὅσον καὶ ἂν δὲν θὰ πρέπει νὰ ἔχωμεν ἀπόλυτον ἐμπιστοσύνην εἰς ἀνθρώπους, ποὺ γράφουν πάντοτε μὲ κέντρον τὸ πρόσωπόν των καὶ τὴν ἰδικὴν των δρᾶσιν. 
Ἀναγινώσκομεν ἐπὶ παραδείγματος εἰς τὰ Στρατιωτικὰ Ἐνθυμήματα τοῦ Κοζανίτου Νικολάου Κασομούλη·
«Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα, ὁ χαρακτὴρ καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μετὰ τὴν πτῶσιν τοῦ βασιλείου μας, ἐδιατηρήθησαν ὑπὸ τὴν ἐπαγρύπνησιν τοῦ κλήρου μας... καὶ διὰ τῆς κοινῆς εὐλαβείας πρὸς τὴν ἁγίαν ἡμῶν θρησκείαν» (1). 
Πόση πράγματι ἀμφισβήτησις καὶ πόση ἀνίερος πολεμικὴ δὲν ἔγινε περὶ τὸ σημεῖον τοῦτο, ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς ξένους, ποὺ δὲν ἐνόησαν ποτὲ τὴν Ὀρθοδοξίαν καὶ τὸ ἔργον τοῦ κλήρου μας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἰδικούς μας, ποὺ ποτὲ δὲν ἐπίστευσαν ὡς ὀρθόδοξοι καὶ δὲν ἔζησαν ὡς Ἕλληνες.
Τὸ ποιὸς ἄνεμος ἤρχισε νὰ πνέη καὶ εἰς στὸν τόπον μας, ἀμέσως μόλις ἡ Ἑλλὰς ἔγινεν ἕνα μικρὸν ἐλεύθερον κράτος, τὸ βλέπομεν εἰς τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ ἄλλου ἐκείνου ἀγωνιστοῦ, τοῦ Μακρυγιάννη, ποὺ εἰς μεγάλην ἡλικίαν ἐκάθησε καὶ ἔμαθεν ὀλίγα γράμματα, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ γράψη καὶ νὰ μᾶς ἀφήση τὴν πείρα του· «Ὅ,τι τοὺς λές. Ἡ θρησκεία δὲν εἶναι τίποτας», γράφει μὲ τὸ ἐπιγραμματικόν του ὕφος, τὸ μοναδικὸν καὶ ἀνεπανάληπτον εἰς τὴν νεοελληνικὴν λογοτεχνίαν. «Ἡ θρησκεία δὲν εἶναι τίποτας» εἶναι ἡ ἀπάντησις τῶν ἐλευθέρων λεγομένων πνευμάτων καὶ τῶν ξεριζωμένων ἀνθρώπων, ποὺ δὲν καταδέχονται νὰ ἔχουν τὴν πίστιν τοῦ λαοῦ. Ὁ ἀγωνιστὴς Μακρυγιάννης μὲ τὴν πείραν του καὶ μὲ τὰ πέντε τραύματά του εἰς τὸν ἀγώνα τοῦ Ἔθνους εἶχεν ἄλλην γνώμην, ποὺ δὲν εἶναι ἁπλῶς γνώμη, ἀλλὰ πίστις καὶ βίωμα καὶ πραγματικότης. «Ἡ πατρίδα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ ἡ θρησκεία εἶναι τὸ πᾶν», γράφει καὶ ὁμιλεῖ δι’ αὐτοῦ ἡ ἱστορία καὶ ἡ παράδοσις τοῦ Ἔθνους ἀπὸ τὴν πανάρχαιον ἐποχήν, ὡς μαρτυρία ὅτι «χωρὶς ἀρετὴ καὶ πόνο εἰς τὴν πατρίδα καὶ πίστη εἰς τὴν θρησκείαν ἔθνη δὲν ὑπάρχουν».
Οἱ Τοῦρκοι ἀντελήφθησαν καλύτερον ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας τὴν θέσιν καὶ τὴν σημασίαν τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν ἐθνικήν μας ὑπόθεσιν. Ἤξευραν οἱ Τοῦρκοι διατὶ ὡδήγησαν εἰς τὴν ἀγχόνην ἤ ἔπνιξαν εἰς τὴν θάλασσαν ἤ ἀπεκεφάλισαν ἕνδεκα Πατριάρχας. Ἤξευραν διατὶ ἐθανάτωσαν ἑκατὸν περίπου ἐπισκόπους· τοὺς ἐξέδειραν, τοὺς ἀνεσκολόπισαν, τοὺς ἀπηγχόνισαν, τοὺς ἀπεκεφάλισαν, τοὺς διεμέλισαν, σύροντες αὐτοὺς εἰς τὸν δρόμον. Εἰς ἕξ χιλιάδας ἀναβιβάζει ξένος περιηγητὴς τοὺς θανατωθέντας λειτουργούς τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸ χρονικὸν διάστημα τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, ἄλλοι δὲ ὑπολογίζουν αὐτοὺς εἰς ἔτι περισσοτέρους.
Ἕνας ποὺ ἀντελήφθη τὴν θέσιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν σημασίαν της εἰς τὸν ἐθνικόν μας βίον, «πολὺ βαθύτερον παρ’ ὅσον οἱ παρ’ ἡμῖν τὰ ξένα ἀνοήτως πιθηκίζοντες ἀντιπρόσωποι τοῦ ἀντικληρικοῦ πνεύματος», ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννης Καποδίστριας. Ὅ,τι πράγματι ἐχαρακτήριζε τὸν Κυβερνήτην ἦτο «ἡ πεφωτισμένη πίστις εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἡ ἀκλόνητος αὐτοῦ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἀφοσίωσις». Ὅθεν, πρὶν ἀκόμη καταβῆ εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἔγραφεν εἰς ἐπιστολήν του ὅτι «τὸ πρώτιστον καὶ οὐσιωδέστατον τῶν καθηκόντων τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως εἶναι νὰ παράσχη εἰς τὸ Ἔθνος τὴν διδασκαλίαν τῆς πίστεως». Τῶν δὲ ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας τὸ ἔργον ἔβλεπεν ἤδη, μετὰ τὰς ἡμέρας τοῦ πολέμου, ὡς ἔργον πνευματικῆς διοικήσεως καὶ οἰκοδομῆς τῶν χριστιανῶν, οἵτινες ἔπρεπε νὰ στηριχθοῦν «μὲ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τῆς Ὀρθοδοξίας τὴν ἀληθῆ ἄγκυραν». Ἡ ἐγκύκλιός του πρὸς τὸν ἱερὸν Κλῆρον εἶναι κείμενον προφητικῆς πνοῆς καὶ ἀποστολικοῦ ὕφους. «Λαλήσατε», γράφει, «εἰς τὰς καρδίας τοῦ λαοῦ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ὀρθοτομοῦντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας· κηρύξατε τὴν εἰρήνην εὐαγγελίσασθε τὴν ὁμόνοιαν διδάξατε τὴν φιλαδελφίαν, τὴν πρὸς ἀλλήλους ἀγάπην, ἵνα ὦσιν οἱ πάντες ἕν ἐν Χριστῷ· στηρίξατε τὰς καρδίας τῶν πιστῶν εἰς τὰ θεία δόγματα· ἐμπνεύσατε εἰς αὐτοὺς τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀγάπην πρὸς τὸν πλησίον καὶ τὴν ὑποταγὴν εἰς τὰς Ἀρχάς...».
Ἀλλὰ τὸ ἔργον τοῦ μεγάλου ἐκείνου Κυβερνήτου τῆς Ἑλλάδος, ὅστις ἠθέλησε νὰ θεμελίωση τὸν κοινωνικὸν καὶ πολιτικὸν βίον τοῦ νέου Ἑλληνικοῦ Κράτους ἐπὶ τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως τοῦ Ἔθνους, διεκόπη ἀποτόμως, ὅτε τὴν 27ην Σεπτεμβρίου τοῦ 1831 ἐδολοφονειτο εἰς τὸ Ναύπλιον πρὸ τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, καθ’ ἥν ὥραν μετέβαινεν εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν.
Μετέπειτα ἄλλοι ἄνθρωποι, ξένοι καὶ ἰδικοί μας, ἔδωκαν ἄλλην γραμμὴν εἰς τὴν διοίκησιν τῶν πολιτικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων τοῦ τόπου μας, ὥστε ἐπὶ ἑκατὸν πενήντα χρόνια νὰ εἴμεθα σχεδὸν ἀποκεκομμένοι ἀπὸ τὴν πνευματικὴν καὶ ἐθνικήν μας παράδοσιν. Ἡ παράδοσις αὐτὴ ἀναμφιβόλως εἶναι παράδοσις ἐκκλησιαστική, εἶναι μνήμη καὶ ζωὴ τῆς ἀνατολικῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ στηρίζει φυλετικὰ τὴν τελευταίαν φάσιν τῆς σημερινῆς ἐθνικῆς μας συγκροτήσεως. Ἐὰν δὲν ἀνατρέχωμεν εἰς αὐτὴν διαρκῶς καὶ ἂν δὲν τὴν διατηροῦμεν ἄσβεστον, μετατοπιζόμεθα καὶ γινόμεθα κοσμοπολιται οὑμανισταί, θύματα τοῦ περίφημου Διαφωτισμοῦ, ἀφελληνιζόμεθα καὶ ἀποδιώκομεν κατὰ τρόπον ἀγνώμονα τὰς ἡρωϊκὰς καὶ ζωντανὰς πηγὰς τῆς ὑποστάσεώς μας.
Εἰς τὰς 5 Ἀπριλίου τοῦ 1920, Κυριακήν τοῦ Θωμᾶ, ἕνας διαπρεπὴς ὀρθόδοξος ἱεράρχης καὶ θεολόγος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἀντώνιος Μητροπολίτης Κιέβου, βαστάζων ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐλειτούργησε καὶ ἐκήρυξεν εἰς τὸν Μητροπολιτικὸν ναὸν τῶν Ἀθηνῶν, καὶ μεταξὺ τῶν ἄλλων εἶπε τὰ ἑξῆς· «Εἴθε ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἐν τῇ ἐλευθερίᾳ αὐτοῦ... νὰ διατήρησῃ πάντας τοὺς θησαυροὺς τοῦ πνεύματος, τοὺς ὁποίους δὲν κατεδαπάνησεν, ἀλλ’ ἐπηύξησεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν θλίψεων καὶ κατὰ τοὺς αἰῶνας τῆς δουλείας...».
Εἴθε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Αὐτὴν τὴν εὐχὴν ἐπαναλαμβάνομεν καὶ ἡμεῖς σήμερον, ὅτε Ἐκκλησία καὶ Ἔθνος ἑορτάζομεν τὴν ἐπέτειον τῆς μεγάλης Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Ἀμήν.

† ὁ Σ.Κ.Δ..

Πηγή: Αγία Ζώνη.

ΝΑ ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΜΑΣ

Γράφει ο ιστορικός κ. Κων/νος Μπαρμπής.


Ο ελληνισμός ( «λαός σχεδόν μυθικός», κατά τον Πρύτανη της Οξφόρδης Τζ. Μπόουρα, λαός «θεών κατά τους ηρωικούς χρόνους της Ελλάδος», κατά τον Γάλλο Ακαδημαϊκό Έντ.Ντριό) δεν επιβίωσε τυχαία και συμπτωματικά κατά τα 11:000.000 έτη που διέρρευσαν από τον «Τριγλιανό άνθρωπο» του Άρη Πουλιανού. Επέζησε χάρη στα ιδανικά , τις αξίες, στην πνευματικοπολιτιστική του ενότητα- αυτά που έλειπαν από ογκωδέστερους κατά πολύ λαούς, τους οποίους κατάπιε η χοάνη του χρόνου.

Δυστυχώς , μετά την πριν από σαράντα περίπου χρόνια εντολή (προς την οποία έσπευσαν να συμμορφωθούν «τα τσακάλια και οι ύαινες της ελληνικής πολιτικής», κατά το τετράτομο έργο μου) του άθλιου Αυστριακογερμανοαμερικανοεβραίου Kissinger ( «πρέπει να πλήξουμε τους Έλληνες στους θεσμούς, στη θρησκεία, στη γλώσσα, στις παραδόσεις, στα ήθη και έθιμα, στην εθνική ενότητα»!), η χώρα τούτη ( «κοιτίδα της λευκής ή άριας ή ευρωπιδικής φυλής και λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού», κατά τον κορυφαίο ανθρωπολόγο Ανρί Βαλουά) πορεύεται ολοταχώς προς τον αφανισμό: το 2035 τον πληθυσμό της θα συγκροτούν κατά το ήμισυ αλλοεθνείς και το 2080 θα αντιστοιχούν 12.000.000 ξένοι σε 3.500.000 θλιβερά κατάλοιπα της φυλής των Ελλήνων…..
Υφίσταται μία και μοναδική οδός εθνικής σωτηρίας: Η απαλλαγή από τα μη αφομοιώσιμα αλλοδαπά στοιχεία, που στάλθηκαν εσκεμμένα για τον εξισλαμισμό και την εξαφάνιση της πατρίδας των Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ιπποκράτη, Ισοκράτη, Αισχύλου, Ευριπίδη, Σοφοκλή, Φειδία, Ικτίνου, Ομήρου, Ηροδότου, Θουκυδίδη, Λεωνίδα, Φιλίππου, Μεγάλου Αλεξάνδρου και η αναστήλωση των τρισμέγιστων διαχρονικών ιδανικών και αξιών της. Αυτών που την κράτησαν όρθια ( με τελική επιβολή) κατά τους μακρούς χρόνους της ρωμαϊκής κατοχής. Και που της επέτρεψαν να υψώσει τη χαλύβδινη Εθνεγερσία της κατά της δουλείας στους απόβλητους των μογγολικών στεπών και βαρυνόμενους με έξι γενοκτονίες κατά τον εικοστό αιώνα προγόνους του Ερντογάν και της Τσιλέρ.
Να επιστρέψουμε στις αξίες, που γέννησαν τη μητέρα γλώσσα ( 6.000.000 λέξεις, 72.000.000 παράγωγα από τον Όμηρο ως το 1453!), τους πέντε αιγαιϊκούς πολιτισμούς, όλους τους τομείς επιστήμης , λογοτεχνίας και τεχνών , τις Αμφικτιονίες και τους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ. 
Βήμα σημαντικό και αποφασιστικό η επαναπροσέγγιση των εκλεκτών συγγραφικών πονημάτων και ο επανεμπλουτισμός των βιβλιοθηκών μας. Τα βιβλία, τα καλά βιβλία, είναι μέσο σωτηρίας και επιβίωσης , καθώς θα αναστήσουν τους δεσμούς της διαχρονικής εθνικής παράδοσης , μακριά από τα βάρβαρα βάραθρα της εκφυλιστικής και υποτελούς στα ιμαλαϊκά διεθνή κεφάλαια αφελληνιστικής «παγκοσμιοποίησης».
Το αξίζει το Λάβαρο της Αγίας Λαύρας!

ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΜΠΑΡΜΠΗΣ
( Έλληνας και μόνο Έλληνας) 

ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΘΕΟΙ ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟΙ

Είναι έξω από κάθε ιστορική αμφιβολία ότι το τρίπτυχο: Θρησκεία – Πίστη – Πατρίδα, υπήρξε ο ακρογωνιαίος λίθος της Επαναστάσεως του 1821.
Με όπλο την πίστη στη θρησκεία και την αγάπη στην πατρίδα και την ελευθερία, οι πρόγονοί μας αποδύθηκαν στην άνιση μάχη της εθνεγερσίας, για την οποία ο Α. Τσιριντάνης γράφει σχετικά:
«Η επανάσταση έγινε, μα χριστιανοί και όχι άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι την έκαμαν. Απ’ αυτή τη χριστιανική πίστη παίρναμε δύναμη αλλά και καρτερία και αυτή η Χριστιανική πίστη, αν δεν έσβηνε τις μικρότητες, δέν τις άφηνε όμως να σβήσουν την επανασταση... αυτή ετόνωσε το δούλο, αλλά επαναστατημένο Γένος, συνταιριασμένη με την ονειροπόληση του αρχαίου Ελληνισμού.
Ο επαναστατημένος ραγιάς ήταν πια Έλληνας. Θυμόταν πάντα το μαρμαρωμένο βασιλιά... και πίσω απ’ αυτόν τη σειρά των βυζαντινών αύτοκρατόρων και πίσω απ’αυτούς ονειρευόταν την αρχαία Ελλάδα, όσο λίγο κι’ αν την ήξερε. Ο Χριστιανισμός του έδινε την πίστη και τη δύναμη ...
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο τα πρώτα συντάγματα του επαναστατημένου Γένους έσπευσαν να ορίσουν την έννοια του Έλληνος σε σχέση με τη θρησκεία λέγοντας: «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες».

(Σύνταγμα Επιδαύρου του 1822, του οργανικού νόμου της Επιδαύρου του 1833 το Σύνταγμα του Άστρους και της Τροιζήνος του 1827. Ήταν τα συντάγματα, τα οποία επιβεβαίωσαν την ενότητα Χριστιανισμού και Ελληνισμού).

Από το βιβλίο «Η Εθνική μας Παράδοση» του Π.Λ. Παπαγαρυφάλλου, εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, σελ. 314, 315

Πηγή: "Ελλήνων Παλιγγενεσία".

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

ΟΤΑΝ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΧΛΕΥΑΖΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΣΤΟ ΣΚΑΙ

Γράφει η Τούλα Γεωργοπούλου.

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε το ειρωνικό ύφος, που συνοδευόταν από ειρωνικό, επίσης χαμόγελο, του κ. Ευαγγελάτου στο δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, την Πέμπτη 6 Μαρτίου το βράδυ. Ο Εν λόγω δημοσιογράφος, με το γνωστό στομφώδες και υπεροπτικό ύφος, που τον διακρίνει, είπε κάποια στιγμή: και τώρα, ας δούμε το δάκρυ του “τέως” βασιλιά. Και την αιτία του. Το ύφος του, εκτός των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών, έκρυβε και κάποια δόση χλεύης. Περίμενε, κανείς να δει έναν άνθρωπο και δει βασιλιά, να κάνει κάτι περίεργο, να δακρύζει, χωρίς λόγο. Ήταν έτσι; Όχι, αυτό όμως, δεν ενδιέφερε τον εν λόγω δημοσιογράφο. Στο βίντεο που ακολούθησε, είδαμε τον Κωνσταντίνο, την Άννα- Μαρία, το Νικόλαο και άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας, με φιλικά τους πρόσωπα θλιμμένα. Ο Κωνσταντίνος σκούπιζε τα μάτια του, ενώ η Άννα- Μαρία τον κοίταζε λυπημένη, επίσης, με μια ανησυχία, στη ματιά της, για την εύθραυστη, υγεία του συζύγου της. Αυτή η σκηνή, έτυχε διαφόρων σχολίων, του οικοδεσπότη της εκπομπής και των συνεργατών του, εκτός του Γιώργου Κύρτσου, ο οποίος έμεινε αμέτοχος. Στην οχλοβοή που ακολούθησε, στην προσπάθεια αυτών των κυριών και κυρίων, που ανταγωνίζονταν ποιός θα ρίξει περισσότερο δηλητήριο στον βασιλιά (αλήθεια δεν φοβούνται, μήπως, δηλητηριασθούν και οι ίδιοι, από τόσο, που διαθέτουν μέσα τους;) ακούστηκε μια φράση, δεν θυμάμαι ποιός την είπε: Εν τάξει ήταν μια οικογενειακή στιγμή!
Ο απλός θεατής, δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, απ´ όλο, αυτό το «θέατρο» που παίχτηκε στο δελτίο. Ποιά ήταν τελικά η είδηση; Ο κ. Ευαγγελάτος, θεώρησε περιττό να ενημερώσει τους τηλεθεατές του, ως όφειλε, ότι στις 6 Μαρτίου του 1964 απεβίωσε ο βασιλεύς Παύλος, πατέρας του Κωνσταντίνου και τα παιδιά του: Κωνσταντίνος, Σοφία, βασίλισσα της Ισπανίας και Ειρήνη τέλεσαν μνημόσυνο στη μνήμη του. Αυτό που βρήκε να σχολιάσει δυσμενώς ο γνωστός παρουσιαστής ειδήσεων, ήταν ένας γιός έκλαψε για τον πατέρα του και η εικόνα του ήταν άξια χλευασμού! Τους έχει πνίξει το μίσος και έχουν χάσει κάθε ανθρώπινο συναίσθημα. Ήθελα να ‘ξερα, αυτός ο άνθρωπος έχει γνωρίσει τον θάνατο ακόμα; Έχει τους γονείς του; Αν ναι, να τους χαίρεται. Αν τους χάσει όμως, δεν θα ρίξει ούτε ένα δάκρυ, γι´ αυτούς;
Αν πάλι, «φύγει» ο ίδιος τι θα’ θελε να κάνουν τα παιδιά του, να χορεύουν ίσως; Για να μην τύχουν μιας παρόμοιας ειρωνείας;
Για μένα, αλλά, φαντάζομαι και για πολλούς άλλους, που είδαν τη σκηνή τους φάνηκε απάνθρωπη.
Μπορεί κ. Ευαγγελάτε, να μη σας αρέσουν οι βασιλείς, δικαίωμά σας. Εξάλλου δεν έχουμε τώρα αυτό το πολίτευμα, εσείς, προσωπικά όμως, τι γνώση έχετε περί αυτού; Προσωπική, φαντάζομαι, καμία, λόγω ηλικίας ό,τι έχετε ακούσει ή διαβάσει, ανάλογα με το ποίος τα λέει ή τα γράφει και εσείς, μάλλον, έχετε μάθει ό,τι αρνητικό σας έχει μεταφερθεί. Για δοκιμάστε ν´ ακούσετε και μια άλλη άποψη για ό,τι καλό, πιθανόν, έχει κάνει η βασιλεία στην Ελλάδα.
Μήπως έχετε ακούσει ότι η Ελλάδα μεγαλούργησε όσο είχε βασιλείς; Από το Μ. Αλέξανδρο, τον Λεωνίδα, το Μ. Κωνσταντίνο ή ακόμη και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, έστω και αν έπεσε η Πόλη, από προδοσία και πάλι ! Για τον παππού του σημερινού Κωνσταντίνου , που πολέμησε και ελευθέρωσε τη Μακεδονία και την Ήπειρο, που είχε φροντίσει να οχυρώσει, καλά, κάποιος Πολωνός μηχανικός ονόματι Μινέικο ( σας λέει, τίποτε, το όνομα; ) Αυτά, τα έχετε ακούσει; Ακόμη, για το μεγαλόπνοο έργο της Βασίλισσας Φρειδερίκης, που κάποιοι, σαν εσάς αποκαλούν «Φρίκη», τι αίσχος. Αυτή, η γυναίκα ήταν το σύμβολο της προσφοράς (σ´ αυτό της μοιάζει πολύ η μικρή της κόρη Ειρήνη). Κατά την διάρκεια του πολέμου είχε δημιουργήσει τον σύλλογο «Η Φανέλα του στρατιώτη». Αποστολή αυτού του συλλόγου ήταν γυναίκες απλές, μα και αριστοκράτισσες με πρώτη την ίδια να πλέκουν φανέλες και κάλτσες για τους έλληνες φαντάρους, που πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου.
Τι γνωρίζεις, κύριε δημοσιογράφε, για το Βασιλικό Ίδρυμα; ( τώρα ονομάζεται Εθνικό Ίδρυμα ) ,Τι ξέρεις για την Βασιλική Πρόνοια; Για τα Σπίτια του Παιδιού, που αγκάλιαζαν ολόκληρα χωριά και πρόσφεραν γνώσεις όχι μόνον, στα  παιδιά, μα και στους ενήλικες, βοηθώντας τους στην καλλιέργεια της γης με εξειδικευμένους γεωπόνους και γεωργοτεχνίτες, τους μάθαιναν την τέχνη του μαραγκού για τους άντρες, ενώ για τα κορίτσια πρόσφερε μαθήματα ραπτικής, κεντήματος, υφαντικής κ.λ.π. Πρώτη εκείνη, καθιέρωσε την βοήθεια στο σπίτι. Η Αρχηγός του Σπιτιού του Παιδιού, επισκεπτόταν τα σπίτια, που την ενημέρωναν ότι είχαν διάφορες ανάγκες, από πρώτες βοήθειες (δεν υπήρχαν γιατροί σε κάθε χωριό, παρά μόνο μια φορά την εβδομάδα, μέσω της Βασιλικής Πρόνοιας) μέχρι βοήθεια και προσφορά γνώσεων για την διατήρηση των τοπικών προϊόντων όλο τον χρόνο.
Στα Σπίτια του Παιδιού λειτουργούσε , ακόμη, νηπιαγωγείο, εργαστήρια εκ μαθήσεως τεχνών, αίθουσα διαλέξεων και διαφόρων εκδηλώσεων, ένα πρόχειρο ιατρείο Πρώτων Βοηθειών όπου προσφερόταν βοήθεια σε όποιον την χρειαζόταν μικρός ή μεγάλος. Επίσης, υπήρχε ένας προαύλιος χώρος για γυμναστική, αθλοπαιδιές ή διάφορες εποχικές, γεωργικές εκδηλώσεις, όπως π.χ τη γιορτή της συγκομιδής  του ηλιόσπορου πού όλη τη νύχτα το χωριό συγκεντρωνόταν στο σπίτι και ξενυχτούσαν αφαιρώντας τον ηλιόσπορο από τον ηλίανθο. Η ύπαιθρος είχε ζωντανέψει μετά τις μεγάλες καταστροφές που είχε υποστεί για πάνω από δέκα χρόνια. Οι άνθρωποι εκεί δεν ένιωθαν μόνοι, όπως νιώθουν σήμερα. Όλα αυτά, δε, προσφέρονταν δωρεάν.
Υπήρχαν ακόμη οι Παιδουπόλεις στις οποίες έμεναν και σπούδαζαν παιδιά ορφανά και άπορα. Πόσοι επιστήμονες σήμερα, δεν δηλώνουν ότι έχουν περάσει από αυτούς τους χώρους, από τους οποίους έχουν εισπράξει αγάπη και φροντίδα!! Γνωρίζετε εσείς κάτι παρόμοιο να συμβαίνει σήμερα;
Ιδιαίτερη φροντίδα είχε για τα νεογέννητα κορίτσια στα οποία κατέθετε στην τράπεζα χίλιες δραχμές, αρκετά χρήματα για εκείνη την εποχή και τα οποία εισέπραττε το κορίτσι όταν ενηλικιωνόταν, όταν έκλεινε τα εικοσιένα χρόνια. Ήταν η προίκα των απόρων κοριτσιών. Για τους αναπήρους πολέμου φρόντισε ν´ αποκτήσουν περίπτερα, για να μπορούν να εργάζονται και να μην θεωρούν τον εαυτόν τους ανίκανο. Σήμερα τα περισσότερα περίπτερα έχουν καταλήξει σε χέρια αλλοδαπών.
Το έργο της βασιλικής οικογένειας είναι καταγεγραμμένο, αλλά πρέπει να μένει κρυφό και να αιωρείται η συκοφαντία και η άποψη, που συμφέρει πολλούς, ότι για όλα τα δεινά φταίει ο θεσμός της βασιλείας και ότι ,τάχα, με βασιλιά δεν υπάρχει δημοκρατία. Μεγαλύτερο ψέμα δεν υπάρχει !
Σήμερα, η χώρα μας περνάει την τραγωδία ενός πολέμου, ενός ύπουλου πολέμου από τον ίδιο εχθρό, που όμως τότε πολεμήσαμε και νικήσαμε, γι’ αυτό σκαρφίστηκαν αυτόν τον τρόπο ώστε να μας εγκλωβίσουν.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη και θα δούμε ποιές χώρες είναι πιο πλούσιες και ποιοί λαοί ευημερούν: Όλες έχουν βασιλευόμενες δημοκρατίες: Σουηδία, Νορβηγία, Ολλανδία, Βέλγιο, Δανία, Αγγλία, ακόμη και στην Ισπανία, που ίσως, ήταν σε χειρότερη κατάσταση από την Ελλάδα, της φέρθηκαν με μεγαλύτερο σεβασμό.
Την Ελλάδα την έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωο και προκαλούν γενοκτονία και εξαφάνιση του Έθνους, σχεδιάζουν ακρωτηριασμό της πατρίδας και εσείς κ. Ευαγγελάτε ειρωνεύεστε τον βασιλέα, που κλαίει όχι μόνον για την απώλεια του αγαπημένου του πατέρα, αλλά και για την καταστροφή που συντελείται στην χώρα μας και χώρα του και νιώθει ανήμπορος και χωρίς εξουσία να την σώσει. Γνωρίζοντας την προσφορά της οικογένειάς του είμαι βέβαιη γι αυτό.
Ελπίζω, να μη σας κακοφαίνεται που τον αποκαλώ βασιλέα, γιατί είναι, γεννήθηκε έτσι ,γιατί πρέπει να γνωρίζετε ότι οι βασιλείς γεννιούνται . Βασίλειο μπορεί να μην έχει, αυτό, όμως δεν του στερεί τον τίτλο του. Εδώ, κάποιος, διορίζεται υπουργός, για λίγο καιρό και ο τίτλος αυτός, τον ακολουθεί για πάντα. Οχι, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Έτσι; 

Πηγή: "Ανεξάρτητος-Διπλωματικός Παρατηρητής".

Σχόλιο ΔΕΡ
Συγχαρητήρια στο blog "Ανεξάρτητος-Διπλωματικός Παρατηρητής" για το θέμα που ανέδειξε και την κ. Τούλα Γεωργοπούλου για το εξαίρετο άρθρο της που αποστομώνει κάθε συστημικό δημοσιοκάφρο. Χρέος μας είναι εμείς να το διαδώσουμε για να καταλάβει ο κόσμος ΠΟΣΟ και ΠΟΙΟΥΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1821

Η Επανάσταση του 1821 αποτελεί σημείο-σταθμό στην μακραίωνη Ελληνική ιστορία καθώς είναι ο ξεσηκωμός ενός υπόδουλου επί 400 χρόνια αλλά αδούλωτου ψυχικά Έθνους που υπήρξε εκπολιτιστής της οικουμένης και κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού εναντίον των Τούρκων που υπήρξαν οι αγριώτερη φυλή των Μογγόλων.
Αυτό το βίντεο είναι ένα μικρό αφιέρωμα στους ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ Αγωνιστές-Ήρωες που πολέμησαν για "του Χριστού την Πίστη την αγία και της Πατρίδας την ελευθερία":


Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


Στις 25 Μαρτίου, η Εκκλησία μας γιορτάζει το χαρμόσυνο μήνυμα της θείας ενσάρκωσης, που με τόσο σαφή τρόπο μας το παρουσιάζει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιο του (κεφ. Α' στίχ. 26-38). Την ήμερα αυτή, ο θεόσταλτος αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό. Και Όταν η Παρθένος αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο αρχάγγελος της απάντησε ότι «το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει» Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά. «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου». και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την εκούσια θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και την καταστροφή στην οποία είχε οδηγηθεί μετά την πτώση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο και την εμφάνιση της αμαρτίας στον κόσμο.
Αξίζει, όμως, να δούμε πως οι εμπνευσμένοι υμνωδοί της Εκκλησίας μας έψαλαν το κοσμοσωτήριο άγγελμα: «Σήμερον χαράς Ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις τα κάτω τοις άνω συνάπτεται• ο Αδάμ καινουργείται η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται και η σκηνή της καθ' ημάς ουσίας τη θεώσει του προσληφθέντος φυράματος ναός Θεού κεχρημάτικεν. Ω μυστήριον! ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της συλλήψεως άφραστος. Άγγελος λειτουργεί τω θαύματι παρθενική γαστήρ τον Υιόν υποδέχεται, Πνεύμα άγιον καταπέμπεται Πατήρ άνωθεν ευδοκεί, και το συνάλλαγμα κατά κοινήν πραγματεύεται βούλησιν εν ω και δι' ου σωθέντες, συνωδά τω Γαβριήλ, προς την Παρθένον βοήσωμεν χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, εξ ης ή σωτηρία, Χριστός ο Θεός ημών, την καθ' ημάς προσλαβόμενος φύσιν προς εαυτόν έπανήγαγεν». 


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε.

Κάθισμα
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ὁ μέγας Στρατηγός, τῶν ἀΰλων ταγμάτων, εἰς πόλιν Ναζαρέτ, ἐπιστὰς Βασιλέα, μηνύει σοι Ἄχραντε, τῶν αἰώνων καὶ Κύριον· Χαῖρε, λέγων σοι, Εὐλογημένη Μαρία, ἀκατάληπτον, καὶ ἀνερμήνευτον θαῦμα, βροτῶν ἡ ἀνάκλησις.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.
Σήμερον ἅπασα κτίσις ἀγάλλεται, ὅτι τὸ χαῖρέ σοι φωνεῖ Ἀρχάγγελος, εὐλογημένη σὺ Σεμνή, καὶ Ἄχραντε πανάμωμε. Σήμερον τοῦ ὄφεως, ἀμαυροῦται τὸ φρύαγμα· ἀρᾶς γὰρ διαλέλυται, τοῦ Προπάτορος σύνδεσμος. Διὸ καὶ κατὰ πάντα βοῶμέν σοι· Χαῖρε ἡ Κεχαριτωμένη.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ'. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.
Γαβριὴλ ἐξ οὐρανοῦ, τὸ Χαῖρε κράζει τῇ σεμνῇ, ὅτι συλλήψῃ ἐν γαστρί, τὸν προαιώνιον Θεόν, τὸν διὰ λόγου τὰ πέρατα συστησάμενον· ὅθεν Μαριὰμ ἀπεφθέγγετο· Ἄνανδρός εἰμι, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακε; καὶ ἑρμηνεύων ἔλεγεν ὁ Ἄγγελος, τῇ Θεοτόκῳ καὶ Παρθένῳ· Ἐλεύσεταί σοι· Ἅγιον Πνεῦμα, καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'.Αὐλῶν ποιμενικῶν.
Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐπὶ γῆς νῦν κατῆλθεν, ὁ Ἄγγελος βοῶν, τῇ Παρθένῳ ἐπέστη· Χαῖρε Εὐλογημένη, ἡ τὴν σφραγῖδα μόνη φυλάξασα, ἐν μήτρᾳ δεξαμένη, τὸν πρὸ αἰώνων Λόγον καὶ Κύριον, ἵνα ἐκ πλάνης σώσῃ ὡς Θεός, τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Οἶκος
Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν σε θεωρῶν Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς αὐτὴν τοιαῦτα.
Χαῖρε, δι' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,
χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος , Ἀδὰμ ἡ ἀνάκλησις,
χαῖρε τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς,
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν Ἥλιον,
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,
χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Μεγαλυνάριον
Νῦν εὐαγγελίζεται Γαβριήλ, τὸ χαῖρε κραυγάζων, μετὰ δέους τῇ Μαριάμ. Ὢ τοῦ ξένου τρόπου! ἐν μήτρᾳ γὰρ ἀχράντῳ, συνείληπται ὁ Πλάστης σῴζων ὃν ἔπλασε.

Πηγή: "Ορθόδοξος Συναξαριστής".

ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ (Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ)


Τρίτη Κυριακή των Νηστειών, αγαπητοί μου χριστιανοί, και η στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία, από περάτων έως περάτων της οικουμένης, υψώνει σήμερα στο μέσο των Ιερών Ναών το Τίμιο και Ζωοποιό ξύλο του Σταυρού για προσκύνηση των πιστών και ψάλλει: «τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την Αγίαν σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν».
Το Τρισμακάριστο Ξύλο, ο Ζωηφόρος Σταυρός, επάνω στον οποίο έπαθε τον ατιμωτικό και φρικτότατο θάνατο ο απαθείς την Θεότητα Υιός και Λὀγος του Θεού, από ξύλο ατιμίας και καταδίκης έγινε ξύλο μυριόφυτο, ξύλο δόξης, τιμής και ευλογίας για τους πιστούς, αιτία δύναμης και ζωής ηθικής.
Ο Τετραμερής Σταυρός του Κυρίου, μετέβαλε την όψη της ανθρωπότητας γιατί κατέλυσε την πολύθεο πλάνη του αρχαίου κόσμου και ανύψωσε την αληθινή και ουράνιο θρησκεία της αγάπης. Κατήργησε τις υλικές και πομπώδεις θυσίες και ανύψωσε την αληθινή και πνευματική λατρεία. Κατήργησε την κατάρα του Νόμου και το θάνατο, και ως καλλίρρους ποταμός διέχυσε και διαχέει παντού την ειρήνη και την ευλογία στους πιστούς.
«Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης, Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας, Σταυρός Βασιλέων το κραταίωμα, Σταυρός πιστὠν το στήριγμα, Σταυρός αγγέλων η δόξα και το δαιμόνων το τραύμα».
Ο θάνατος του Κυρίου μας επάνω στο Σταυρό Του είναι η ζωή και τό στήριγμα των πιστών. Οι πιστοί ατενίζοντες τον Τίμιο Σταυρό ενισχύθηκαν και αγωνίστηκαν γενναίως εναντίον της κακίας και του Σατανά. Έγιναν ισχυροί και ήρωες χαρακωμένοι με την μεγίστη αρετή της αυταπάρνησης.
Ο άνθρωπος της κάθε εποχής χωρίς την χάρη και την δύναμη του Τιμίου Σταυρού είναι ασθενής και αδύναμος και δεν μπορεί να εκτελέσει τις ηθικές εκείνες εντολές για να σωθεί και να ξαναβρεί και πάλι τον Παράδεισο, την Εδέμ.
Ο άνθρωπος της κάθε εποχής χωρίς την χάρη και την δύναμη του Τιμίου Σταυρού απομακρύνεται του υψηλού προορισμού του, πού είναι η είσοδός του πάλι στον Παράδεισο. Να γιατί η φιλόστοργος Μητέρα Εκκλησία μας σοφώς καθώρισε να υψώνεται σήμερα στο μέσο των Ιερών Ναών ο Τίμιος και Ζωηφόρος Σταυρός του Κυρίου μας, για να ενισχύονται οι πιστοί στον αγώνα της αρετής και να μπορέσουν να διαπεράσουν αισίως την πολυτάραχο θάλασσα της ζωής και να φθάσουν στο γαλήνιο λιμάνι.
Δυστυχώς όμως, σήμερα οι περισσότεροι χριστιανοί δεν έχουμε την αρετή της αυταπάρνησης και δεν αγωνιζόμαστε για να απαλλαγή η ψυχή μας από τά πάθη, τά μίση και τις κακίες και να ενωθούμε με τον Χριστό, τον μόνο αληθινό Θεό. 
Αυταπάρνηση, λοιπόν, χρειάζεται να έχει ο κάθε ένας από εμας, εάν πράγματι θέλουμε να λεγόμαστε χριστιανοί, όχι στην ταυτότητα αλλά στην καρδιά, στην πράξη, και συνάμα να είμαστε αδέλφια του Μεγάλου αδελφού μας του Ιησού Χριστού, ο Οποίος για εμάς σήκωσε το Σταυρό Του και για εμάς έπαθε εκουσίως, ο Μόνος αναμάρτητος. 
Ο Ιησούς Χριστός μας καλεί και μας προσκαλεί, την αγία αυτή ημέρα της Σταυροπροσκύνησης, στον υψηλό και ιερό αγώνα κατά της κακίας, πού είναι η απάρνηση του εαυτού μας, η απάρνηση του εγώ μας: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». 
Η σημαία του Χριστού είναι αιματόβρεκτος, είναι σημαία αγώνων κατά της κακίας. Ας αγωνιστούμε, αδελφοί μου, κάτω από την σημαία του Εσταυρωμένου Ιησού για να κυριεύσουμε τά οχυρά φρούρια της θεοστηγούς αμαρτίας και τότε νικητές και θριαμβευτές θα μπούμε στην αιώνιο και ακατάλυτο Πόλη, της οποίας τεχνίτης και δημιουργός είναι ο Θεός. ΑΜΗΝ.


Πηγή: blog "Παναγία Μηλεσιώτισσα".

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Γ΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ. ΕΡΜΗΝΕΙΑ

* Νέαν έδειξε κτίσιν, εμφανίσας ο Κτίστης, ημίν τοις υπ’ αυτού γενομένοις εξ ασπόρου βλαστήσας γαστρός, και φυλάξας ταύτην ώσπερ ην άφθορον, ίνα το θαύμα βλέπομεν, υμνήσωμεν αυτήν βοώντες
Ο Χριστός ανέπλασε τον κόσμο μας έδειξε καινούργια κτίση, ο Ίδιος βλάστησε από κοιλία χωρίς σπόρο και διαφύλαξε αυτήν άφθορη και μετά την γεννησή Του. Και βλέπουμε εμείς αυτό το θαύμα, υμνούμε την μητέρα Του φωνάζοντάς της.
Χαίρε, το άνθος της αφθαρσίας
χαίρε, το στέφος της εγκρατείας.
Χαίρε Παναγία που’σαι το άνθος που δεν το άγγιξε η φθορά.Χαίρε που είσαι εκείνη που βραβεύθηκες για την αγνότητα και την εγκράτεια.
Χαίρε, αναστάσεως τύπον εκλάμπουσα
χαίρε, των Αγγέλων τον βίον εμφαίνουσα.
Χαίρε που είσαι η λαμπρή προεικόνιση της Θείας Αναστάσεως. Διότι όπως βγήκε από σένα στον κόσμο ο Λυτρωτής χωρίς να πάθει τίποτε η παρθενία σου, έτσι βγήκε και από τον τάφο φυλάξας τα σήμαντρα σώα. Χαίρε ακόμη διότι φανερώνεις στη ζωή σου την ζωή των αύλων Αγγέλων.
Χαίρε, δένδρον αγλαόκαρπον, εξ ου τρέφονται πιστοί
χαίρε, ξύλον ευσκιόφυλλον, υφ” ου σκέπτονται πολλοί.
Χαίρε που είσαι δέντρο με καρπό τον Χριστό από τον οποίον τρέφονται οι πιστοί μεταλαμβάνοντας την γλυκύτητά του. Και δέντρο ακόμα με πλατύ φύλλωμα παντοδυνάμου προστασίας που δίνει ίσκιο και σκεπάζει πολλούς.
Χαίρε, κυοφορούσα οδηγόν πλανωμένοις
χαίρε, απογεννώσα λυτρωτήν αιχμαλώτοις.
Χαίρε που κυοφόρησες και γέννησες τον Ιησού που μας οδηγεί από την πλάνη στην αλήθεια και μας ελευθερώνει από τα πάθη που μας είχαν αιχμαλωτίσει.
Χαίρε, Κριτού δικαίου δυσώπησις
χαίρε, πολλών πταιόντων συγχώρησις.
Είσαι εκείνη που κάνεις τον δίκαιο Κριτή, τον Υιό σου, να μας συγχωρεί και να ξεχνά τις αμαρτίες μας.
Χαίρε, στολή των γυμνών παρρησίας
χαίρε, στοργή πάντα πόθον νικώσα.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Είμαστε γυμνοί από κάθε δικαιολογία κι ελευθεροστομία δεν έχουμε απέναντι του θείου Υιού σου. Αλλά οι μεσιτείες σου που μας ντύνουν με το δικαίωμα να Του μιλάμε, δικαίωμα που δεν το αξίζουμε και το αποκτάμε χάρη σ’ εσένα. Είσαι ακόμα η στοργική εκείνη αγάπη, που κανένα άλλο αίσθημα δεν μπορεί να την ξεπεράσει.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

* Ξένον τόκον ιδόντες, ξενωθώμεν του κόσμου, τον νουν εις ουρανόν μεταθέντες΄ δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός, επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος, βουλόμενος ελκύσαι προς το ύψος, τους αυτώ βοώντας
Αλληλούια
Αφού είδαμε τόσο παράξενη γέννηση, ας αποξενωθούμε από τον κόσμο μεταθέτοντας το νου μας στον ουρανό. Γι’αυτό και ο απρόσιτος θεός έγινε άνθρωπος θέλοντας να μας τραβήξει στα ύψη ενώ θα του φωνάζαμε όλοι αλληλούια.

* ’Ολον ην εν τοις κάτω, και των άνω ουδόλως, απήν ο απερίγραπτος Λόγος συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε, και τόκος εκ Παρθένου θεολήπτου, ακουούσης ταύτα
Ο Υιός και λόγος του θεού ήταν ολόκληρος πάνω στη γη και συγχρόνως δεν απουσίαζε από τον ουρανό. Διότι επρόκειτο για συγκατάβαση θεική, και όχι για τοπικό περιορισμό της θεότητας. Κι η παρθένος Μαρία δέχθηκε μέσα της τον θεό και Τον γέννησε, ακούοντας από εμάς τα εξής.
Χαίρε, Θεού αχωρήτου χώρα
χαίρε, σεπτού μυστηρίου θύρα.
Χαίρε Μαρία γιατί είσαι ο τόπος που χώρεσε τον αχώρητο θεό. Είσαι η θύρα από την οποία οι λογισμοί μας περνούν για να εισέλθουν στο σεπτό μυστήριο της θείας σαρκώσεως.
Χαίρε, των απίστων αμφίβολον άκουσμα
χαίρε των πιστών αναμφίβολον καύχημα.
Οι άπιστοι σε ακούνε και πέφτουν σε αμφιβολίες αλλά για μας είσαι το καύχημα και η βεβαιότης μας.
Χαίρε, όχημα πανάγιον του επί των Χερουβείμ
χαίρε, οίκημα πανάριστον του επί των Σεραφείμ.
Χαίρε γιατί είσαι ο θρόνος και το πύρινο άρμα όπου στέκεται Εκείνος ο οποίος στέκεται πάνω στα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.
Χαίρε, η ταναντία εις ταυτό αγαγούσα
χαίρε, δι’ η παρθενίαν και λοχείαν ζευγνύσα.
Χαίρε γιατί ένωσες δυο αντίθετα πράγματα. Έκαμες ζευγάρι αξεχώρητο, την παρθενία και την μητρότητα.
Χαίρε, δι ης ελύθη παράβασις.
Χαίρε, δι ην ηνοίχθη παράδεισος.
Χαίρε διότι με σένα λύθηκε η ενοχή της Εύας και ανοίχθησαν πάλι οι πόρτες του παραδείσου.
Χαίρε, η κλείς της Χριστού βασιλείας
χαίρε, ελπίς αγαθών αιωνίων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε γιατί είσαι το κλειδί που ανοίγει για μας τη βασιλεία του Χριστού. Είσαι η ελπίδα των αιωνίων αγαθών.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

* Πάσα φύσιν Αγγέλων, κατεπλάγη το μέγα, της σης ενανθρωπήσεως έργον΄ τον απρόσιτον γαρ ως Θεόν, εθεώρει πάσι προσιτόν άνθρωπον, ημίν μεν συνδιάγοντα, ακούοντα δε παρά πάντων ούτως΄
Αλληλούια.
Όλες οι τάξεις των αγγέλων έπεσαν σε μεγάλη έκπληξη μπροστά στο μεγάλο έργο της θείας ενανθρωπήσεως. Διότι έβλεπαν τον θεό που είναι απρόσιτος να γίνεται άνθρωπος και έτσι να είναι προσιτός σε όλους και να μας συναναστρέφεται, ενώ απ’όλους να ακούει Αλληλούια.

* Ρήτορας πολυφθόγγους, ως ιχθύας αφώνους, ορώμεν επί σοι Θεοτόκε απορούσι γαρ λέγειν το πως, και παρθένος μένεις και τεκείν ίσχυσας ημείς δε το μυστήριον θαυμάζοντες, πιστώς βοώμεν
Ρήτορες που έχουν χειμαρρώδη γλώσσα τους βλέπουμε μπροστά σου πιο αφώνους και από ψάρια. Διότι τα χάνουν και δεν ξέρουν πώς να εξηγήσουν το ότι και γέννησες και μένεις παρθένος. Κι εμείς θαυμάζοντας το μυστήριο φωνάζουμε με πίστη.
Χαίρε, σοφίας Θεού δοχείον
χαίρε, προνοίας αυτού ταμείον.
Χαίρε γιατί είσαι εκείνη πάνω στην οποία λάμπει όλη η σοφία του θεού. Εκείνη στην οποίαν θησαυρίσθησαν όλα τα θαύματα της θείας προνοίας.
Χαίρε, φιλοσόφους ασόφους δεικνύουσα
χαίρε τεχνολόγους αλόγους ελέγχουσα.
Τους απίστους φιλοσόφους τους αποδεικνύεις ασόφους. Και τους τεχνίτες του λόγου, που επίσης δεν πιστεύουν, τους φανερώνεις άμυαλους.
Χαίρε, ότι εμωράνθησαν οι δεινοί συζητηταί
χαίρε, ότι εμαράνθησαν οι των μύθων ποιηταί.
Χαίρε που μπροστά σου φαίνονται μωροί οι ικανότατοι συζητητές της φιλοσοφίας. Και μπροστά στην αλήθειά σου μαράθηκαν και ξεχάστηκαν οι μυθογράφοι ποιητές της αρχαιότητας.
Χαίρε, των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα
χαίρε, των αλιέων τας σαγήνας πληρούσα.
Οι αρχαίοι Αθηναίοι που είχαν μεγάλη επίδοση στο να υφαίνουν δίχτυα του λόγου, όπου πιάνονταν οι άνθρωποι τα είδανε από σένα να σχίζονται και να σπάζουν. Διότι συ είσαι η μητέρα της μόνης Αληθείας, δηλαδή του Χριστού. Και αντιθέτως συ είσαι που γεμίζεις με ψυχές νεοφωτίστων τα δίχτυα των αποστόλων.
Χαίρε, βυθού αγνοίας εξέλκουσα,
χαίρε, πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα.
Χαίρε γιατί τραβάς και ανασύρεις από τον βυθό της αγνοίας τις ψυχές. Και φωτίζεις ακόμα πολλούς στην αληθινή σοφία και γνώση.
Χαίρε, ολκάς των θελόντων σωθήναι
 χαίρε, λιμήν των του βίου πλωτήρων.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.
Χαίρε που είσαι το πλοίο όπου ανεβαίνουν όσοι θέλουν να σωθούν. Είσαι το λιμάνι όπου καταφεύγουν όσοι θαλασσομαχούν στο πέλαγος των βιοτικών φροντίδων.

* Σώσαι θέλων τον κόσμον, ο των όλων κοσμήτωρ, προς τούτον αυτεπάγγελτος ήλθε και ποιμήν υπάρχων ως Θεός, δι’ ημάς εφάνη καθ’ ημάς άνθρωπος ομοίω γαρ το όμοιον καλέσας, ως Θεός ακούει΄
Αλληλούια.
Θέλοντας να σώσει τον κόσμο Εκείνος που έφτιαξε κι εστόλισε όλα αυτά που βλέπουμε στον κόσμο, ήλθε μέσα στον κόσμο με τη θέλησή Του. Και ενώ ήταν ο ποιμένας μας και ο θεός μας παρουσιάστηκε για χάρη μας ανάμεσά μας ως άνθρωπος. Για να καλέσει όμοιος τον όμοιο, ακούοντας ως θεός Αλληλούια.

Πηγή: "http://agiooros.org/viewtopic.php?f=53&t=6343".

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΓΛΥΦΑΔΑΣ κ.κ. ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια απέστειλε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γλυφάδας κ. Παύλος, σχετικά με το ''Ταμείο Αλληλεγγύης'', τις έκτακτες εισφορές, τις περικοπές και μειώσεις των συντάξεων, της αύξησης του Φ.Π.Α., τις μειώσεις των επιδομάτων των πολυτέκνων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες, καθώς και για τους περιορισμούς στους διορισμούς των κληρικών.

Ακολουθεί η επιστολή του Σεβασμιωτάτου:
Κατά μῆνα Μάρτιον τοῦ ἔτους 2010, ἐθέσατε ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ὑμετέρας Ἐξοχότητος, τήν πρωτοβουλίαν τοῦ τότε Προέδρου τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων κ. Φιλίππου Πετσάλνικου, διά τήν δημιουργίαν  "Ταμείου Ἀλληλεγγύης", πρός τοῦτο εἰδικοῦ λογαριασμοῦ, ἀνοιχθέντος ἐν τῇ Τραπέζῃ τῆς Ἑλλάδος.
Ἐρωτώμενοι πολλάκις ὑπό ἐμπεριστάτων χριστιανῶν τῆς καθ΄ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, διά τήν πορείαν τοῦ ὡς ἄνω Ταμείου, ἐπιτραπήτω τῇ ἡμετέρᾳ ἐλαχιστότητι, ὅπως αἰτηθῇ παρά τῇ Ὑμετέρᾳ Ἐξοχότητι, ἀπάντησις ἐπί τῆς μέχρι σήμερον συγκεντρώσεως χρημάτων ἐν τῷ Ταμείῳ Ἀλληλεγγύης, ὡς καί εἰς ποίους Φορεῖς ταῦτα διατίθενται.
Ἐπισπροσθέτως, παρακαλοῦμεν, ὅπως λάβωμεν γνῶσιν τοῦ προορισμοῦ καί τῆς διαθέσεως τῶν ἐκτάκτων εἰσφορῶν ("χαρατσιῶν"), τῶν περικοπῶν-μειώσεως μισθοδοσίας συντάξεων καί τοῦ "ἐφ΄ ἅπαξ" κατά 45% (ἐνῷ τά χρήματα ἔχουν παρακρατηθῆ διαχρονικῶς, ἐκ τοῦ  ὑπαλλήλου καί ὡς ἐκ τούτου ὅλα τοῦ ἀνήκουν πλήρως), τῆς αὐξήσεως τοῦ Φ.Π.Α., τῶν μειώσεων τῶν ἐπιδομάτων ἐνδεῶν πολυτέκνων καί ἀτόμων μέ εἰδικάς ἀνάγκας, ὡς καί τῶν λοιπῶν θυσιῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Προφανῶς γνωρίζετε, ὅτι ὑπάρχουν οἰκογένειαι, αἱ ὁποῖαι δέν ἔχουν οὔτε τόν ἐπιούσιον ἄρτον "μιά φραντζόλα ψωμί", ἄλλαι δέν ἔχουν χρήματα διά τήν πληρωμήν ΔΕΗ ἤ ΕΥΔΑΠ, ἄλλαι χάνουν τάς οἰκίας των, λόγῳ δανείων. Δεινή ἡ κατάστασις.
Οἱ πολύτεκνοι ὑποφέρουν μέ μειώσεις τῶν ἐπιδομάτων καί μέ τάς αὐξήσεις παντοῦ, τάς καταργήσεις νόμων ὑπέρ αὐτῶν. Ἡ Ἑλλάς θά συρρικνωθῇ καί θά εἶναι ἡ χώρα τῶν γερόντων. Γερόντων, δίχως πνευματικούς πατέρας, ἐφ ὅσον οἱ κληρικοί θά σπανίζουν.
Ὁ παράλογος περιορισμός διορισμοῦ κληρικῶν, ἀνά τήν Ἑλλάδα (εἷς κληρικός διορίζεται κατ΄ ἔτος εἰς ἑκάστην Ἱ. Μητρόπολιν, δηλαδή ἐάν εἰς μίαν Ἱ. Μητρόπολιν συνταξιοδοτηθοῦν ἐπί πλέον τοῦ ἑνός ἤ ἀποβιώσουν περισσότεροι τοῦ ἑνός, τότε ὡρισμένοι ἐνορῖται δέν θά ἔχουν Ἱερέα-Ἐφημέριον) ἔχει ἀντίκτυπον ἰδιαιτέρως εἰς τήν ὕπαιθρον καί εἰς τά σύνορα τῆς πατρίδος ἡμῶν.
Καιροφυλακτοῦν ἐκτός συνόρων ῥασοφόροι ἐκ τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπίων, νά περάσουν τά σύνορα, τά περισσότερα τῶν ὁποίων εἶναι ἐντελῶς ἀφύλακτα.
Τό αὐτό θά συμβῇ καί μέ τούς Ἀλβανούς, καί τούς Βούλγαρους οἱ ὁποίοι εἰσέρχονται ἀνεξελέγκτως εἰς τήν πατρίδα ἡμῶν.
Ταῦτα πάντα ἀναφέρομεν καί ἐρωτῶμεν, ἵνα ἔχωμεν λόγον παρακλήσεως πρός τούς αἰτοῦντας παρ΄ ἡμῖν ἐξήγησιν καί ἐν δειναῖς δοκιμασίαις καί δυσκολίαις εὑρισκομένων ἀδελφῶν ἡμῶν.
Προσευχόμενοι, τόσον διά τήν πρόοδον τῆς φιλτάτης τε καί γλυκυτάτης ἡμῶν Πατρίδος, ὅσον καί διά τήν κατ΄ ἄμφω Ὑμετέραν ὑγείαν, ἐπευχόμεθα ἐγκαρδίως πᾶσαν παρά τοῦ Παντοκράτορος Θεοῦ εὐλογίαν.
Μετά πάσης τιμῆς,
Ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις.
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†  Ὁ  Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης
Π Α Υ Λ Ο Σ   ὁ   Α΄

Πηγή: "Romfea.gr".

Σχόλιο ΔΕΡ
Συγχαρητήρια στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γλυφάδας για το θάρρος και την τόλμη του, γιατί αποδεικνύει ότι οι Μητροπολίτες δεν υπέστειλαν τον λάβαρο του αγώνα.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

ΕΥΧΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΑΛΕΞΙΑ

Μήνυμα της τριμελούς επιτροπής του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

http://sphotos-g.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/602224_10151491518089004_108041585_n.jpg
Η τριμελής επιτροπή του παρόντος ιστοτόπου εύχεται στην Πριγκίπισσα των Ελλήνων Αλεξία χρόνια πολλά και ο ΘΕΟΣ να την χαρίζει υγεία, προκοπή, κάθε προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και επιτυχία.

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΙΟΣ, Ο "ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ"


https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj18Qqpj65i6GKifFQNiajT7HObjAoPfQ8JdIcu_EBghCJQrV7Ml-a_k6rSKbUMV88K3ZnQbz6AZipbFm9uu65x1NzXxr9rEJSR1Zu7ciPPQ4VRGmxvLDNOKmW0T-EtFtFOgSgBZJcLwfkU/s400/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%BF+%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%98%CE%B5%CE%BF%CF%8D.jpgΟ Όσιος Αλέξιος γεννήθηκε στη Ρώμη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Αρκαδίου (395 - 408 μ.Χ.) και Ονωρίου (395 - 423 μ.Χ.) από ευσεβείς και εύπορους γονείς. Ο πατέρας του Ευφημιανός ήταν συγκλητικός, φιλόπτωχος και συμπαθής, ώστε καθημερινά παρέθετε τρεις τράπεζες στο σπίτι του για τα ορφανά, τις χήρες και τους ξένους που ήταν πτωχοί. Η γυναίκα του ονομαζόταν Αγλαΐς και ήταν άτεκνη. Στη δέησή της να αποκτήσει παιδί, ο Θεός την εισάκουσε. Και τους χάρισε υιό. Αφού το παιδί μεγάλωσε κι έλαβε την κατάλληλη παιδεία, έγινε σοφότατος και θεοδίδακτος. Όταν έφθασε στη νόμιμη ηλικία, τον στεφάνωσαν με θυγατέρα από βασιλική και ευγενική γενιά. Το βράδυ όμως στο συζυγικό δωμάτιο ο Όσιος, αφού πήρε το χρυσό δακτυλίδι και τη ζώνη, τα επέστρεψε στην σύζυγό του και εγκατέλειψε τον κοιτώνα. Παίρνοντας αρκετά χρήματα από τα πλούτη του έφυγε με πλοίο περιφρονώντας την ματαιότητα της επίγειας δόξας. Καταφθάνει στην Λαοδικεία της Συρίας και από εκεί στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας. Εκεί ο Όσιος Αλέξιος μοίρασε τα χρήματα στους πτωχούς, ακόμη και τα ιμάτιά του, και, αφού ενδύθηκε με κουρελιασμένα και χιλιομπαλωμένα ρούχα, κάθισε στο νάρθηκα του ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως ένας από τους πτωχούς. Προτίμησε έτσι να ζει με νηστεία όλη την εβδομάδα και να μεταλαμβάνει των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Κυριακή, ενώ μόνο τότε έτρωγε λίγο άρτο και έπινε λίγο νερό.
Οι γονείς του όμως τον αναζητούσαν παντού και έστειλαν υπηρέτες τους να τον βρουν. Στην αναζήτησή τους έφθασαν μέχρι το ναό της Έδεσσας, χωρίς ωστόσο να τον αναγνωρίσουν. Οι δούλοι επέστρεψαν άπρακτοι στη Ρώμη, ενώ η μητέρα του Αλέξιου με οδύνη, φορώντας πτωχά ενδύματα, καθόταν σε μια θύρα του σπιτιού πενθώντας νύχτα και ημέρα. Το ίδιο και η νύφη, που φόρεσε τρίχινο σάκκο και παρέμεινε κοντά στην πεθερά της.
Ο Όσιος Αλέξιος για δεκαεπτά χρόνια παρέμεινε στο νάρθηκα του ναού της Θεοτόκου ευαρεστώντας το Θεό. Και μια νύχτα η Θεοτόκος παρουσιάστηκε στον προσμονάριο του ναού σε όνειρο και του ζήτησε να του φέρει μέσα στο ναό τον άνθρωπο του Θεού. Τότε ο προσμονάριος, αφού βγήκε από το ναό και δεν βρήκε κανένα παρά μόνο τον Αλέξιο, εδεήθηκε στη Θεοτόκο να του υποδείξει τον άνθρωπο, όπως κι έγινε. Τότε πήρε από το χέρι τον Όσιο Αλέξιο και τον εισήγαγε στο ναό με κάθε τιμή και μεγαλοπρέπεια.
Μόλις ο Όσιος κατάλαβε ότι έγινε γνωστός εκεί, έφυγε κρυφά και σκέφτηκε να πάει στην Ταρσό, στο ναό του Αγίου Παύλου του Αποστόλου, όπου εκεί θα ήταν άγνωστος. Αλλα όμως σχεδίασε η Θεία Πρόνοια. Γιατί βίαιος άνεμος άρπαξε το πλοίο και το μετέφερε στη Ρώμη. Βγαίνοντας από το πλοίο κατάλαβε ότι ο Κύριος ήθελε να επανέλθει ο Αλέξιος στο σπίτι του.
Όταν συνάντησε τον πατέρα του, που δεν αναγνώρισε τον υιό του, του ζήτησε να τον ελεήσει και να τον αφήσει να τρώει από τα περισσεύματα της τράπεζάς του. Με μεγάλη προθυμία ο πατέρας του δέχθηκε να τον ελεήσει και μάλιστα του έδωσε κάποιο υπηρέτη για να τον βοηθάει. Κάποιοι δούλοι από την οικία τον πείραζαν και τον κορόιδευαν, όμως αυτό δεν τον ένοιαζε. Έδινε την τροφή του σε άλλους, παραμένοντας όλη την εβδομάδα χωρίς τροφή και νερό, και μόνο μετά την Κοινωνία των Θείων και Αχράντων Μυστηρίων δεχόταν λίγο άρτο και νερό.
Έμεινε λοιπόν για δεκαεπτά χρόνια στον πατρικό οίκο χωρίς να τον γνωρίζει κανένας. Όταν έφθασε ο καιρός της κοιμήσεώς του, τότε κάθισε κι έγραψε σε χαρτί όλο το βίο του, τους τόπους που πέρασε, αλλά και κάποια από τα μυστικά που γνώριζαν μόνο οι γονείς του. Κάποια Κυριακή, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιννοκέντιος τελούσε τη Θεία Λειτουργία, ακούσθηκε φωνή από το Άγιο Θυσιαστήριο, που καλούσε τους συμμετέχοντες να αναζητήσουν τον άνθρωπο του Θεού. Την Παρασκευή ο Όσιος Αλέξιος παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Θεού, ενώ το απόγευμα της ίδιας μέρας οι πιστοί βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος προσήλθαν στο ναό για να δεηθούν στο Θεό να τους αποκαλύψει τον άγιο άνθρωπο του Θεού. Τότε μια φωνή τους κατηύθυνε στο σπίτι του Ευφημιανού. Λίγο αργότερα οι βασιλείς μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο έφθασαν στο σπίτι του Ευφημιανού, προξενώντας μάλιστα την απορία της γυναίκας και της νύφης του για την παρουσία τους εκεί, και ρώτησαν τον Ευφημιανό . Όμως εκείνος, αφού ρώτησε πρώτα τους υπηρέτες, είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα. Στην συνέχεια ο υπηρέτης που φρόντιζε τον Όσιο Αλέξιο, παρακινούμενος από θεία δύναμη ανέφερε τον τρόπο ζωής του πτωχού, τον οποίο εξυπηρετούσε. Τότε ο Ευφημιανός χωρίς να γνωρίζει ότι ο Όσιος είναι ήδη νεκρός, αποκάλυψε το πρόσωπο αυτού, που έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου. Στο χέρι του Οσίου μάλιστα είδε χαρτί, που δεν μπόρεσε να αποσπάσει. Στη συνέχεια ανέφερε στους επισκέπτες του ότι βρέθηκε ο άνθρωπος του Θεού. Οι βασιλείς και ο Αρχιεπίσκοπος τότε εδεήθησαν στον Όσιο να τους επιτρέψει να δουν το χαρτί που είχε στο χέρι του. Μόλις ο αρχειοφύλακας πήρε στο χέρι του το χαρτί, ο Ευφημιανός αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για τον υιό του, τον οποίο αναζητούσε χρόνια τώρα, και μεγάλο πένθος έπεσε στην οικογένειά του. Θρήνος μεγάλος και από την γυναίκα και τη νύφη του.
Ο βασιλεύς Ονώριος και ο Αρχιεπίσκοπος μετέφεραν το τίμιο λείψανο του Οσίου στο μέσο της πόλεως και κάλεσαν όλο το λαό για να έλθει να προσκυνήσει και να λάβει ευλογία. Όσοι προσέρχονταν και ασπάζονταν το τίμιο λείψανο, άλαλοι, κουφοί, τυφλοί, λεπροί, δαιμονισμένοι, όλοι θεραπεύονταν. Βλέποντας αυτά τα θαύματα οι πιστοί δόξαζαν τον Θεό. Ήταν τόσος ο κόσμος που προσερχόταν για να δει το τίμιο λείψανο, που δεν μπορούσαν να το μεταφέρουν στο ναό του Αγίου Βονιφατίου για να το ενταφιάσουν. Έριξαν ακόμη και χρυσό και άργυρο στον κόσμο για να του αποσπάσουν την προσοχή, αλλά μάταια. Όταν πια μεταφέρθηκε το τίμιο λείψανο στο ναό, για επτά μέρες γιόρταζαν πανηγυρικά και στην γιορτή συμμετείχαν οι γονείς και η νύφη. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε το τίμιο λείψανο σε θήκη φτιαγμένη από χρυσό, άργυρο και πολύτιμους λίθους. Αμέσως άρχισε να ευωδιάζει και να αναβλύζει μύρο, το οποίο έγινε ίαμα και θεραπεία για όλους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀλεξίου σήμερον τοῦ πανολβίου, ἑορτήν τήν πάνσεπτον, ἐπιτελοῦντες εὐσεβῶς, αὐτόν ὑμνήσωμεν λέγοντες· χαίροις Ὁσίων τερπνόν ἐγκαλλώπισμα.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τοὺς ἱδρῶτας καὶ πόνους τους σοὺς Σοφέ, νοερῶς θεωροῦντες πάντες πιστοί, πάσης κατανύξεως τὰς ψυχὰς ἐμπιπλάμεθα, καὶ πρὸς θείους ὕμνους καὶ δόξαν καὶ αἴνεσιν, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων, παμμάκαρ Ἀλέξιε, πόθῳ ἐγκαρδίῳ, ἑαυτοὺς συγκινοῦμεν, ᾠδαῖς σε γεραίροντες, καὶ πιστῶς ἐκβοῶντές σοι, ὡς Κυρίου θεράποντι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ὁ Οἶκος
Τὶς τὰς σεπτάς σου ἀρετὰς ἀξίως εὐφημήσει, καὶ ἱκανῶς ὑμνήσει, Ἀλέξιε θεόφρον, τὴν σωφροσύνην, τὴν ὑπομονήν, τὴν πραότητα, τὴν ἐγκράτειαν, τὸν ἀκατάπαυστον ὕμνον, τὴν ἄκραν σκληραγωγίαν, καὶ ἄμετρον ταπείνωσιν, δι' ὧν Ἀγγέλοις ἐφάμιλλος γενόμενος. Πρεσβεύεις ἀεὶ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός· διὸ ἀκούεις Ὅσιε, νῦν παρὰ πάντων Πιστῶν. Χαίροις Ὁσίων τερπνὸν ἐγκαλλώπισμα.

Μεγαλυνάριον
Κλῆσιν τὴν οὐράνιον ἐσχηκώς, μόνος ἐν Ἁγίοις, Θεοῦ ἄνθρωπος θαυμαστός, Ἀλέξιε σὺ ὤφθης, τῷ ἰσαγγέλῳ βίῳ· διὸ τῆς τῶν Ἀγγέλων, χαρᾶς ἠξίωσαι.

Πηγή: "Ορθόδοξος Συναξαριστής".