Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

ΓΕΝΕΣΙΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Γένεση. Το πρώτο Βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Στο Ιερό Βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται η δημιουργία του ανθρώπου από τον Τριαδικό ΘΕΟ. Υπάρχουν ορισμένα σημεία τα οποία δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής ενώ είναι πολύ σημαντικό αυτό για την θεολογική μας κατάρτιση. 
Αν νομίζουμε πως η γη δημιουργήθηκε σε 6 μέρες (δηλαδή σε 144 ώρες), πως καταγόμαστε από τον Αδάμ και την Εύα (μονογένεση) και πως ένα φίδι τους ξεγέλασε να φάνε το μήλο και έπεσαν από τον ουρανό στην γη, τότε είμαστε σφόδρα ξεγελασμένοι και απατημένοι. Αυτά τα πιστεύουν οι Εβραίοι. Εξ ου και οι ταινίες του Χόλιγουντ για την Παλαιά Διαθήκη. Το Χόλιγουντ σιωνιστοκρατείται 100%!!! Αυτά που πιστεύουν για τον αποκλειστικό-εκδικητικό θεό τους τα περνούν μέσω ταινιών τους. 
Όλη η Παλαιά Διαθήκη έχει μηνύματα συμβολικά. Για να ερμηνεύσεις την Αγία Γραφή, ιδίως την Βίβλο, πρέπει να διαβάσεις τους Αγίους Πατέρας. Οι Άγιοι Πατέρες είχαν το Άγιο Πνεύμα μέσα τους. Ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ για τους δύσπιστους, αποδέχεται την Παλαιά Διαθήκη λέγοντας (Κατά Ματθαίον κεφ. 5, 17) "δεν ήρθα να καταλύσω τον νόμο ή τους προφήτες αλλά για να τον συμπληρώσω". Επίσης λέει στους Ιουδαίους (Κατά Ιωάννην κεφ. 5, 46) "Αν πιστεύατε αληθινά όσα έγραψε ο Μωυσής, θα πιστεύατε και σ΄ εμένα, αφού εκείνος έγραψε για μένα". Όση μελάνη και να χυθεί για κατάρριψη της Παλαιάς Διαθήκης θα πάει χαμένη.  
Σύμφωνα με την αλήθεια της Αγίας Γραφής, ο άπειρος και άκτιστος Θεός δημιούργησε εξ άκρας αγαθότητας απευθείας και εκ του μηδενός τον κόσμο, αόρατο και ορατό, για να μετέχει στη δική του δόξα και ανεκδιήγητη ομορφιά. Δημιούργησε την πλάση, όχι εκ προϋπαρχούσης ύλης, αλλά εξ ουκ όντων, που σημαίνει ότι τίποτε δεν είναι σαν το Θεό και τίποτε δεν προέρχεται από τη δική του ουσία. Δημιούργησε ακόμη την κτίση εξ άκρας ελευθερίας και χωρίς κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό καταναγκασμό.
ΠροεπισκόπησηΣημειώνονται μεταξύ άλλων στο blog "pentapostagma": «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. Η δε γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος» (Γέν. 1,1-2). Στην Γένεση αντίθετα, αλλά και στους Ψαλμούς, το μήνυμα είναι η νίκη και επιβολή του ενός Θεού πάνω στο χάος του αρχικού ύδατος και η κυριαρχία του πάνω στο άλογο, διασκορπισμένο, μανιακό και εχθρικό στοιχείο, που συμβολίζεται με τον υδάτινο κόσμο. Η κυριαρχία του Θεού πάνω στην έρημο και το σκοτάδι του θανάτου. Σημαντικό σημείο είναι η απομύθευση δημιουργημάτων όπως λ.χ. ο ήλιος και η σελήνη ή τα αστέρια, από θεϊκές ιδιότητες που τους αποδίδονταν σε όλες τις μυθολογίες.
Το «και είπεν ο Θεός» εκφράζει την απόλυτη κυριαρχία του Θεού πάνω σ’ αυτά. Εξαγγέλλεται επίσης συνέχεια ότι τα πάντα είναι ‘καλά’ και ‘καλά λίαν’ για να μην περάσει στο νου κανενός ότι πονηροί θεοί και κακά όντα κατασκεύασαν την πλάση και τον άνθρωπο. Επίτηδες ακόμη εμφανίζονται ο ήλιος και η σελήνη να δημιουργούνται την 4η ημέρα. Για να μην θεωρήσει ο αναγνώστης ότι ο ήλιος είναι ο Θεός, ότι το υλικό φως είναι Θεός. Στην δημιουργία από τον Θεό των φυτών, χορταριών και καρποφόρων δένδρων, υπαινίσσεται ο ιερός συγγραφέας την επικυριαρχία Του πάνω στην Μητέρα Γη.

Ερμηνεία του κειμένου της Γενέσεως: η δημιουργία του ανθρώπου
Για τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου υπάρχουν δυο διηγήσεις που αλληλοσυμπληρώνονται. Η μία (Γεν. 1,26-30) δείχνει τον άνθρωπο να δημιουργείται την έκτη ημέρα από το Θεό, ο οποίος διαλέγεται σε πληθυντικό αριθμό: "Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ΄ εικόνα ημετέραν και καθ΄ ομοίωσιν". Το «κατ΄ εικόνα» αναφέρεται στα πνευματικά εκείνα στοιχεία που καθορίζουν και την έννοια του προσώπου: είναι το λογικό και η ελεύθερη βούληση (το αυτεξούσιο). Το «καθ' ομοίωσιν» αναφέρεται στο βασικό στόχο που είναι η ομοίωση και ένωση με το Θεό, η θέωση

1. Ο Θεός σε μια πασίγνωστη αλληγορία πλάθει τον άνθρωπο (στ. 7) από χώμα, φυσάει στο πρόσωπο του και έτσι ο άνθρωπος γίνεται ζωντανό όν. Στο πρωτότυπο κείμενο αναφέρονται οι λέξεις "ψυχή ζώσα".
Η λέξη «ψυχή» αντιστοιχεί γενικά στην έννοια «ζωή». Ο συμβολισμός είναι ολοφάνερος από την παραδοχή ότι ο Θεός είναι ασώματος. Συνεπώς το «χώμα» σημαίνει συμβολικά ότι ο άνθρωπος είναι υλικός, η υπόστασή του η υλική έχει προέλευση τη γη, ενώ η λέξη «ψυχή» χαρακτηρίζει γενικά τη ζωή. Η ιδιαιτερότητα λοιπόν του ανθρώπου σε σχέση με τα άλλα ζωντανά όντα βρίσκεται στο "ενεφύσησεν", δηλ. την ιδιαίτερη σχέση με το Θεό, που συγκροτεί την ανθρώπινη ύπαρξη. Το "ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν" δηλώνει τη μετάδοση του πνευματικού στοιχείου της πνοής, και την πνευματική συγγένεια του ανθρώπου με το Θεό.
2. Στους στ. 8-14 ο Θεός τοποθετεί τον άνθρωπο σε έναν κήπο (τον παράδεισο), που τον διασχίζουν τέσσερις ποταμοί: ο Τίγρης, ο Ευφράτης, ο Γηών (Νείλος) και ο Φισών (ο Γάγγης ο Ινδικός κατά τον I. Δαμασκηνό). Οι ποταμοί αυτοί από γεωγραφική άποψη δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Πρόκειται επομένως για κήπο που δεν εντοπίζεται σε κάποιο περιορισμένο τόπο, αλλά είναι όλη η γη που γίνεται κήπος με την αγάπη του Θεού.
3. Στο στ. 15. ο άνθρωπος καλείται να εργαστεί και να φυλάξει τη γη που ζει και να διατηρήσει τη σχέση του με το Θεό. Έτσι εγκαινιάζεται η προστασία και η αγάπη που πρέπει να δείξει ο άνθρωπος στο περιβάλλον και ευλογείται η ανθρώπινη εργασία.

4. Στους στ. 16 και 17 ο Θεός δίνει εντολή στον άνθρωπο να μη φάει από τον καρπό «της γνώσης του καλού και του κακού» και τον προειδοποιεί ότι σε αντίθετη περίπτωση θα πεθάνει. Πρόκειται για μια δοκιμασία, με την οποία ο άνθρωπος θα δείξει αν επιδιώκει τη θέωση μέσα από τη χάρη του Θεού ή την εγωιστική αυτοθέωση. Ο θάνατος, φυσικός και πνευματικός, είναι η συνέπεια του χωρισμού του ανθρώπου από την πηγή της ζωής, το Θεό.
5. Στο στ. 18 ο Θεός διαπιστώνει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται βοηθό και έτσι δημιουργεί τα ζώα (στ. 19-20) και τα οδηγεί σ' αυτόν, για να τους δώσει όνομα. Η ονοματοδοσία των ζώων δείχνει την ανωτερότητα του ανθρώπου και την ευθύνη που έχει να προστατεύει τα ζώα. Πράγματι, ήταν έθιμο την εποχή εκείνη όποιος έδινε όνομα σε κάποιον να δείχνει την εξουσία του και ταυτόχρονα την προστασία του απέναντι του. Ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του κόσμου, όχι για να τον καταδυναστεύει, αλλά για να τον προστατεύει και να τον χρησιμοποιεί στοργικά και υπεύθυνα..
6. Η διήγηση της δημιουργίας της γυναίκας (στ. 21- 24) σημαίνει πολλά. Ο Θεός δημιουργεί τη γυναίκα ως βοηθό. Ο ρόλος της ως βοηθού διευκρινίζεται από τη βαθύτερη έννοια της βοήθειας. Αν επρόκειτο για υλική βοήθεια, αυτή θα μπορούσαν να την προσφέρουν και τα ζώα (και οι νομάδες Εβραίοι το γνώριζαν). Συνεπώς, η βοήθεια αναφέρεται στον ουσιαστικότερο στόχο του ανθρώπου, που είναι η «ομοίωσις» (θέωση). Πρόκειται για βοήθεια στη ζωή και την ένωσή του με το Θεό (μετοχή στις άκτιστες ενέργειες). Και οι δύο άνθρωποι θα αλληλοβοηθούνται για να επιτύχουν το «καθ' ομοίωσιν».
7. Η γυναίκα δημιουργείται από το ίδιο υλικό με τον άνδρα, από την πλευρά του. Αυτό για την ανδροκρατούμενη κοινωνία της εποχής εκείνης, αλλά και μέχρι σήμερα, έχει μεγάλη σημασία: η γυναίκα εμφανίζεται ισότιμη με τον άνδρα. Η δημιουργία της δείχνει ότι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ύπαρξης είναι το ότι τα δύο φύλα αλληλοσυμπληρώνονται, διαφορετικά ο άνθρωπος είναι ελλιπής. Ο Τριαδικός Θεός ως αγάπη και κοινωνία προσώπων δημιουργεί και μια κοινωνία ανθρώπινων προσώπων. Τέλος, από αυτήν την κοινωνία θα προέλθουν όλοι οι άνθρωποι. Συνεπώς η διήγηση διδάσκει και την ουσιαστική ενότητα όλων των ανθρώπινων φυλών, που πρέπει με τη σειρά τους να χαρακτηρίζονται από ισοτιμία και συνεργασία.

8. Στο στ. 24 ο Αδάμ χαρακτηρίζει τη γυναίκα σάρκα από τη σάρκα του, εξαιτίας της οποίας ο άνθρωπος θα εγκαταλείψει τον πατέρα και τη μητέρα του. Είναι σαφές ότι εδώ δηλώνεται η έλξη των δύο φύλων που ξεπερνάει σε ένταση τις συγγενικές σχέσεις και θεσμοθετείται και καθαγιάζεται το μυστήριο του γάμου ως αποτέλεσμα της αγαπητικής σχέσης των δύο φύλων.
9. Τέλος κατά το στ. 25 ο άνδρας και η γυναίκα ήταν γυμνοί και δε ντρέπονταν. Αυτό εκφράζει την αθωότητα, την ασφάλεια και την έλλειψη ενοχής του ανθρώπου, λόγω της ουσιαστικής σχέσης του με το Θεό και το συνάνθρωπο του.


Χριστιανισμός και Πολυγένεση
Αν ερευνήσουμε προσεκτικά την Παλαιά Διαθήκη (Βιβλίον "Γένεσις" 4, 17-18) λέει: "ξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι Ἐδέμ. Καὶ ἔγνω Κάιν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκε τὸν Ἐνώχ". Ο Κάιν (γιος των πρωτοπλάστων) που βρήκε γυναίκα και μάλιστα στην πόλη Ναιδ. Μία πόλη αποτελείται από 5.000 κατοίκων τουλάχιστον... Απάντηση:
O ΘΕΟΣ δεν έπλασε μόνο τον Αδάμ και την Εύα αλλά κοινότητα ανθρώπων. Προχώρησε σε πολυγένεση. Το λένε οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας! Εξ ου και η πόλη Ναιδ.
Αδάμ σημαίνει χωμάτινος-συλλογικός. Αυτός που πλάστηκε από χώμα και συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους. Μια σημαντική πληροφορία μας έχει διασώσει ο Χριστιανός συγγραφέας Ιππόλυτος (2ος μ.χ αιώνα): "Διότι οι Σαμοθράκες σαφώς ονομάζουν τον τιμώμενο παρ' αυτών εις τα μυστήρια, τα οποία επιτελούν, τον Αδάμα τον αρχικόν άνθρωπον. Υπάρχουν Δε εις το ιερόν της Σαμοθράκης δυο αγάλματα γυμνών ανθρώπων, εχόντων και τας χείρας τεταμένας άνω προς τον ουρανόν και τους φαλλούς εστραμένους προς τα άνω, όπως έχει και το εν Κυλλήνη άγαλμα του Ερμού, τα προειρημένα αγάλματα είναι εικόνες του αρχανθρώπου και του αναγενωμένου πνευματικού ανθρώπου, ο οποίος είναι κατά πάντα ομοούσιος προς εκείνον τον άνθρωπον.." Αυτό είναι σπέρμα κατά ΧΡΙΣΤΟΝ αληθείας στους Έλληνες περί Αδάμα.
Εύα σημαίνει ζωή.

- Γιατί έπλασε ο ΘΕΟΣ τον κόσμο;
Συνοψίζοντας τη διδασκαλία των Πατέρων της  Εκκλησίας ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει για την αιτία της δημιουργίας:
«Επειδή, λοιπόν, ο αγαθός και υπεράγαθος Θεός δεν αρκέστηκε στη θεωρία του εαυτού του, αλλά από υπερβολική αγαθότητα ευδόκησε να δημιουργηθούν όντα που θα ευεργετούνται και θα μετέχουν στην αγαθότητά του, από το μή όν παράγει και δημιουργεί στο είναι τα σύμπαντα –αόρατα και ορατά–, και τον άνθρωπο, που αποτελείται από το ορατό και αόρατο στοιχείο. Σκέφτεται και κτίζει, και η σκέψη πραγματώνεται σε έργο, που εκπληρώνεται με το Λόγο και τελειώνεται με το Πνεύμα».

- Πως προέκυψαν οι μαύροι, οι λευκοί, οι ερυθρόδερμοι, οι κίτρινοι;
Ο μεγάλος κατακλυσμός όπου ο Νώε με την οικογένεια του δημιούργησαν την κιβωτό προσδιορίζεται στο 9600 π.Χ. Ο Νώε είχε τρία παιδιά: Χαμ, Σημ, Ιαφέθ. Ο Χαμ ήταν αρχηγός της μαύρης φυλής, ο Σημ της λαών της Μέσης Ανατολής και ο Ιάφεθ της λευκής.
Τα παιδιά των γιων του Νώε ήταν εκείνοι οι οποίοι δημιούργησαν τις φυλές σ΄ όλες τις χώρες του κόσμου. Διαφορετικό μυαλό, διαφορετικό χρώμα δέρματος, διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αλλά το κοινό σ΄ όλους αυτούς ήταν ότι ήταν "παιδιά του ΘΕΟΥ". Αυτοί κατοίκησαν και πάλι όλα τα σημεία της γης.
Μετά από 5 με 6 χιλιετίες οι άνθρωποι έγιναν και πάλι αλαζόνες. Καυχήθηκαν πως νόμιζαν πως μπορούν να φθάσουν τον ΘΕΟ. Και δημιούργησαν τον Πύργο της Βαβέλ ο οποίος έμεινε ημιτελής εξ αιτίας της σύγχυσης των γλωσσών που προκάλεσε ο ΘΕΟΣ. Ο ΘΕΟΣ δεν το προκάλεσε επειδή το ήθελε, αλλά επειδή αυτό ήταν συνέπεια, απόρροια της αλαζονείας, της έπαρσης του ανθρώπου.

Ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης κατά τους Αγίους Πατέρες. Προς τους αδελφούς μου χριστιανούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου