Προβλήθηκε μεταγενέστερα κι επαναλήφθηκε τελευταία, κάποιος ισχυρισμός ανεπίδεκτος, δίχως άλλο, σοβαρής κριτικής:
«Η μορφή του πολιτεύματος κρίθηκε οριστικά και αμετάκλητα με το "δημοψήφισμα" του 1974».
Είναι έτσι; Κατά την ίδια «λογική», γιατί κρίθηκε «οριστικά και αμετάκλητα» το 1974 και δεν είχε κριθεί επίσης «οριστικά και αμετάκλητα» με το δημοψήφισμα του 1920 (1.000.000 ψήφοι υπέρ του Κωνσταντίνου Α' ...και 60.000 κατά) η με το - συντριπτικά υπέρ της βασιλείας - δημοψήφισμα του 1935 η με το δημοψήφισμα του 1946 (69% των ψήφων υπέρ του Γεωργίου Β' συν 20% υπέρ της βασιλευομένης δημοκρατίας και 11% υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας);
Μήπως επειδή το τελευταίο χρονολογικά (1974) «δημοψήφισμα» ήταν περισσότερο άψογο από τα άλλα;
Αστειότητες. Αλλά καλό είναι να θυμούνται οι υποστηρικτές της άποψης για την «οριστικότητα και το αμετάκλητο», ότι:
Η πλειοψηφία του λαού είναι υπερτέρα αρχή και εξουσία πάσης άλλης όμοιας και έχει δύναμη συντακτική και γι αυτό μπορεί να συνιστά και να τροποποιεί το είδος του πολιτεύματος, αφού το πολίτευμα και η μορφή του σε αυτόν και μόνο (το λαό) αφορά και μάλιστα τα δικαιώματα του, την πίστη του και τα συμφέροντα του. Ούτε είναι δυνατό η πλειοψηφία των προγόνων να αλυσοδέσει την πλειοψηφία των απογόνων, ώστε να μη δικαιούνται να μεταβάλουν το πολίτευμα, που δεν είναι συμφέρων και αρεστό σε αυτούς, των οποίων ούτε την ψήφο έλαβαν οι πρόγονοι, ούτε τη γνώμη τους μάντευσαν.
Η πλειοψηφία του λαού είναι η συνείδηση του έθνους, η οποία κατατάσσει το λαό στην κορυφή της κορυφής της ιεραρχικής πυραμίδας των εξουσιών και αρχών και η κυριαρχία αυτού (του λαού) δεν αναγνωρίζει κανέναν ανώτερο αυτής εκτός από το Θεό και τον λόγο του.
Η βούληση του λαού θεσπίζει τα πάντα και δικαιούται και μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Διαφορετικά, δε θα είχαν υπάρξει σε αυτή τη χώρα πέντε Συντάγματα: του 1911 (βασιλευομένη δημοκρατία), του 1929 (αβασίλευτη), του 1952 (βασιλευομένη), του 1968 (βασιλευομένη), του 1975 (αβασίλευτη).
Αμετάβλητες επ άπειρο ήταν και οι διατάξεις των Συνταγμάτων των ανατολικών χωρών και της Ρωσίας, που πρόβλεπαν τη μονοπώληση της εξουσίας από το κομμουνιστικό κόμμα. Αλλά οι λαοί της Ρωσίας, της Πολωνίας, της Ανατολικής Γερμανίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας, και της Γιουγκοσλαβίας τις γκρέμισαν, επειδή τα Συντάγματα γίνονται για τους λαούς και όχι οι λαοί για τα Συντάγματα.
Κι ο λαός αυτού του τόπου σίγουρα δεν είπε ακόμα την τελευταία του λέξη. Άλλωστε, ο λαός δεν ψήφισε το άρθρο 110 του ισχύοντος Συντάγματος, ούτε ψήφισε να μην έχει δικαίωμα να κρίνει διαφορετικά, όποτε νομίσει συμφέρον του και σωστό, περί της μορφής του πολιτεύματος η άλλων διατάξεων του Συντάγματος θεμελιωδών η μη θεμελιωδών.
Το άρθρο 110 το ψήφισε η πλειοψηφία της Βουλής, που εξέφραζε - υποτίθεται - την πλειοψηφία του λαού, ο οποίος πότε δεν ρωτήθηκε για αυτό το άρθρο, ούτε περί μελλοντικής δεσμεύσεως αυτού να μην κρίνει σχετικώς διαφορετικά.
Το ότι μερικοί μοχθηροί και κακόβουλοι αντίπαλοι της βασιλευομένης δημοκρατίας που κραυγάζουν ότι δεν υπάρχει δυνατότητα αλλαγής από την πλειοψηφία του λαού του επιθέτου της Δημοκρατίας «προεδρευομένη» βάσει του άρθρου 110 του Συντάγματος, είναι άποψη νομικώς αβάσιμη και ολισθηρή, η οποία θρυμματίζεται από την απλή νομική λογική και εξαφανίζεται.
Επομένως, βάσει των ανωτέρω, ο λαός δε δίνει λογαριασμό σε κανέναν, όταν εκφράζεται με πλειοψηφία και οποιοδήποτε όργανο του κράτους διαπιστώσει τεκμαιρόμενη τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού περί διαφόρου πίστεως αυτού σε σχέση με τα ισχύοντα (π.χ. συγκέντρωση τεσσάρων εκατομμυρίων υπογραφών Ελλήνων πολιτών, που επιθυμούν τη Βασιλευομένη Δημοκρατία) και δεν την ικανοποιήσει, διαπράττει αντιλαϊκή πράξη και είναι ένοχος αυτής, γιατί τότε συνεργεί στην τυραννία του λαού.
Πρέπει να τονιστεί ότι όλοι οι Έλληνες είναι δημοκράτες, μάλιστα κατ εξοχήν ο ελληνικός λαός είναι δημοκρατικός λαός ως μη δεχόμενος περιορισμούς της εκφράσεως του και των λοιπών δημοκρατικών του δικαιωμάτων.
Από το βιβλίο "Η Ελλάδα ξανασταυρώνεται" του κ. Κων/νου Μπαρμπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου