Η "ΛΥΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ"

Θα αναρωτιέστε αγαπητοί φίλες και φίλοι γιατί χαρακτήρισα τον (πρεσβύτερο) Κωνσταντίνο Καραμαλή (έναν μεγάλο Έλληνα ώς ειπώνεται από τους περισσοτέρους) "λιποτάκτη" και "αχάριστο". Οι μεγάλοι Έλληνες αγαπούν την Πατρίδα τους και πιστεύουν στην Ορθοδοξία. Με συνωμοτικά παιχνίδια έπαιζε ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης. Τα στοιχεία που καταθέτω στο blog για τον Κ. Καραμανλή είναι συγκλονιστικά. Ούτε δημοκρατία τον ενδιέφερε, ούτε τίποτα. Απλά προτίμησε να παίξει με το "αμερικανικό χαρτί"...

Την ημέρα της ανατροπής του Γ. Παπαδοπούλου, με νωπά τα γεγονότα του «Πολυτεχνείου», επεσκέφθη τον Μακαρέζο στην κατοικία του, ο στενός συνεργάτης του Ιω. Δημητρακόπουλος, ο οποίος του έφερε «σημαντικό μήνυμα» του Κ. Καραμανλή. Τι είχε συμβεί;

Πράγματι, την Παρασκευήν 16 Νοεμβρίου 1973, ενώ τα επεισόδια του Πολυτεχνείου έπαιρναν την μορφήν εξεγέρσεως, ο Καραμανλής ανέθεσε στον αδελφόν του Αχιλλέα να μεταφέρει επειγόντως στον Μακαρέζο ένα μήνυμα με προτάσεις του για πολιτική συνεργασία, και με σκοπόν την ομαλή μετάβαση σε υγιές κοινοβουλευτικόν καθεστώς. Ο Ιω. Δημητρακόπουλος – που είχε δεσμούς και με τις δύο πλευρές – ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να μεταφέρει το μήνυμα.

Τι έγραφε ο Καραμανλής στο μήνυμα;

1) Η αποκατάστασις της τάξεως, που είχε διασαλευθεί με την «εξέγερσιν» στο Πολυτεχνείον, έπρεπε να επιδιωχθεί μόνον με τις Ενοπλες Δυνάμεις!

2) Επέρριπτεν ευθύνες στις «παρηκμασμένες πολιτικές δυνάμεις».

2) Η χώρα, εστερείτο ουσιαστικώς πολιτικής ηγεσίας.

Και ετόνιζεν ότι:

1) Ηταν πρόθυμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα.

2) Όμως, με τον Γ. Παπαδόπουλον, ως Πρόεδρον Δημοκρατίας, δεν είχε σκοπό να επιστρέψει στην Ελλάδα…

3) Μετανοούσε για τις δηλώσεις του, του Απριλίου 1973, με τις οποίες είχε κλονισθεί προς το πρόσωπό του η εκτίμησις των αξιωματικών. Τώρα, ήταν πρόθυμος να φανεί άξιος συνεργάτης των στρατιωτικών.

4) Ξεκαθάριζε, ότι απέβλεπε στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.      

Ο Καραμανλής εξέφραζε την βεβαιότητα, ότι με το «δίδυμον σχήμα» (= Καραμανλής-Μακαρέζος), θα μπορούσε να επιτευχθεί η σαρωτική απομάκρυνσις από το πολιτικό προσκήνιο «όλων των «παρηκμασμένων πολιτικών δυνάμεων», η ευχέρεια της ανανεώσεως των στελεχών της πολιτικής ζωής, και η διαφαινόμενη με συντριπτική πλειοψηφία λαϊκής αποδοχής, εγκατάστασις του «διδύμου σχήματος» στην ηγεσίαν του Εθνους.

Θεωρούσε ακόμη ο Καραμανλής, ότι θα μπορούσαν να «επηρεάσουν τα πράγματα» προς αυτή την κατεύθυσιν, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων, ο Ιω. Λαδάς και ο Αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας, Οδυσσεύς Αγγελής. Επεσήμαινε δε, την ανάγκην της ταχυτέρας δυνατής δρομολογήσεως του προγράμματος των εξελίξεων.

Ο πρωθυπουργός της «οκταετίας» εδήλωνε, ότι ήταν έτοιμος στην κατάλληλη στιγμή, να προβεί σε δηλώσεις, για:

α) Να δικαιώσει την επέμβασιν των Ενόπλων Δυνάμεων την 21ην Απριλίου 1967.

β) Να διακηρύξει ότι υπήρχαν υγιείς δυνάμεις μεταξύ των φορέων της Επαναστάσεως, που δεν κατόρθωσαν να ολοκληρώσουν την αποστολήν των Ενόπλων Δυνάμεων.

γ) Να παραδεχθεί το οικονομικόν και πολιτικόν έργον της Επαναστάσεως.

δ) Να παραπέμψει στην Ιστορίαν λάθη και παραλείψεις.

ε) Να καλέσει τον λαόν σε συναγερμόν εθνικής ενότητος.

στ) Εδέχετο να διαδραματίσουν αι Ενοπλοι Δυνάμεις ρόλον στην κρατικήν εξουσίαν.

ΕΠΑΙΝΟΙ ΣΤΟΝ ΜΑΚΑΡΕΖΟ

Ο Καραμανλής δεν ήθελε τον Γ. Παπαδόπουλον στην πολιτικήν σκηνή, διότι τον εφοβείτο ως αρχηγόν ακραιφνούς δεξιού κόμματος, και εξόρκιζε τους αξιωματικούς να μην εμπιστεύονται τον Σπ. Μαρκεζίνην. Οσον για τον Νικόλαον Μακαρέζον, διετύπωνε τα ακόλουθα επαινετικά λόγια:

1) Ηργάσθη με όλας του τας δυνάμεις, ως υπουργός Συντονισμού και Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως, για τον καλόν της χώρας.

2) Εκπροσωπεί τις υγιείς δυνάμεις της Επαναστάσεως, και εκθειάζει τον τίτλον που του απέδιδον ευρωπαϊκοί κύκλοι, ως τον «Ευρωπαίον Ελληνα πατριώτη».

3) Είναι πρόθυμος – έλεγεν ο ιδρυτής της ΕΡΕ – να βοηθήσει τον Μακαρέζον να επιτύχει, εφόσον θα ήθελε να πολιτευθεί. Δηλαδή, είναι πρόθυμος αυτός ως Πρόεδρος Δημοκρατίας, να τον βοηθήσει στην θέσιν του Πρωθυπουργού.

Ο Νικ. Μακαρέζος εξεπλάγη, και προσπάθησε να προωθήσει αυτή την λύσιν. Την 30ην Νοεμβρίου 1973 έφθασε στα χέρια του Μακαρέζου και δεύτερον υπόμνημα του Καραμανλή. Προσπάθεια τώρα του Νικ. Μακαρέζου ήταν να πείσει τον Ιωαννίδη να αποδεχθεί το σχέδιον Καραμανλή. Παρέδωσε επιστολήν του προς τον «αόρατο δικτάτορα», μέσω του Συνταγματάρχου Αντ. Λέκα, ο οποίος ματαίως επί τριήμερον έψαχνε να τον βρει. Βολιδοσκοπήσεις εγένοντο και προς τον φίλον τού Καραμανλή, τον Διευθυντήν της «Βραδυνής» Γεώργιον Αθανασιάδην, δια να βοηθήσει. Ματαίως και ο Ιω. Λαδάς αναζητούσε για τον ίδιον σκοπόν τον αρχηγόν της ΕΣΑ.

Φαίνεται όμως, ότι σκοπίμως ο πανίσχυρος δικτάτωρ είχεν εξαφανιστεί. Γι’ αυτό, ο Λαδάς ήλθε σ’ επαφή με τους Γκιζίκη και Γαλατσάνο. Και τότε, ήρχισαν αι υπαναχωρήσεις του Καραμανλή. Δια του Ιω. Ροδινού – Ορλάνδου, ο αυτοεξόριστος πρώην πρωθυπουργός, εγνωστοποίησε στον Νικ. Μακαρέζον, ότι εάν το υπόμνημά του δεν προχωρούσε μέχρι το Πάσχα, τότε εκείνος αποδεσμεύεται! Τι συνέβη και «έκανε πίσω» ο Καραμανλής;

Ο καθηγητής Ν.Ε. Δεβλέτογλου είχε δηλώσει, ότι: «Τον Σεπτέμβριο του 1974, όταν απεκάλυψα την ύπαρξη μαγνητοταινίας που έδειχνε ότι σημαντικός αριθμός Ελλήνων και ξένων είναι αναμεμιγμένος σε ενέργειες που κατέληξαν στην τουρκική κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου, η Κυβέρνηση έσπευσε δια του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως να "κουκουλώσει" την υπόθεση καθώς, και να περιγράψει την συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, ως «περίεργον και δυσερμήνευτον».     Ήταν η εποχή, που ο ραδιούργος Κίσσινγκερ εμφανιζόταν στο προσκήνιον, συγχρόνως με την κλιμάκωσιν της ελληνο-τουρκικής κρίσεως για το Αιγαίον, και με τον Αραβοϊσραηλινόν πόλεμον, που απετέλεσε την αιτίαν της ανατροπής των Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη. Από αμερικανική πλευρά, η τραγωδία της Κύπρου, απετέλεσε τον μοχλόν για την μεταπολίτευσιν στην Ελλάδα. Γι’ αυτό, και ποτέ δεν πρόκειται ν’ ανοίξει ο περίφημος «φάκελος της Κύπρου».

Αντί της λύσεως Καραμανλή – Μακαρέζου, με στήριξιν των Ενόπλων Δυνάμεων, που θα μας είχε γλυτώσει από πολλά δεινά, ο Καραμανλής επέλεξε να «παίξει στο αμερικανικό χαρτί», με όλες τις συνέπειες. Τον εκάλεσαν στην Ελλάδα, οι Ιωαννιδικοί που ευθύνονταν για την εισβολήν στην Κύπρον. Ο Γκιζίκης και οι στρατηγοί του ετιμήθησαν και ουδέν έπαθαν, ενώ ο Γ. Παπαδόπουλος, επικίνδυνος ως μελλοντικός πολιτικός αντίπαλος του Καραμανλή, ετάφη ζωντανός και άρρωστος στις Φυλακές. Ηρνήθη να υπογράψει χαρτί, ότι δεν πρόκειται να αναμιχθεί στην πολιτικήν, γι’ αυτό και κατέληξε στον Κορυδαλλόν. Στις ίδιες φυλακές έστειλεν ο Καραμανλής και τον Νικ. Μακαρέζον για 16 χρόνια, τον άνθρωπον για τον οποίον έλεγεν ότι: «Ηργάσθη με όλας του τας δυνάμεις για τον καλόν της χώρας» και ότι εκπροσωπούσε «τις υγιείς δυνάμεις της Επαναστάσεως». Και επίσης αναφερόμενος στην Κύπρο είπε: "Ας χαθεί η Κύπρος αρκεί να πέσει η χούντα". 

Ο Βασιλεύς του δήλωσε ότι είναι έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του και τέλος είπε στον Καραμανλή «..το έργο που αναλαμβάνετε είναι δυσκολότατον και θα κάνω ότι μπορώ να σας βοηθήσω. Ο Θεός μαζί σας» . Ο Καραμανλής έκλεισε τη συνομιλία λέγοντας «Εκτιμώ βαθύτατα όσα μου λέτε, Μεγαλειότατε, και θα σας πάρω το βράδυ στο τηλέφωνο».

Ουδεμία τηλεφωνική κλήση ήλθε από την Αθήνα και έκτοτε, απέφυγε κάθε προσωπική επαφή με τον Βασιλέα Κωνσταντίνο.

Ο Καραμανλής με κάθε τρόπο και μέσο κατήργησε την Βασιλεία στήνοντας ένα δημοψήφισμα-παρωδία. Χάριν των αμερικανικών συμφερόντων και της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ο Καραμανλής δεν δίστασε να κάνει καλπονοθείες, να εγκαταστήσει 300.000 έντιμους δημοσίους υπαλλήλους από κομμουνιστοσυμμορίτες, να διώξει όλες τις βιομηχανίες, να καταργήσει την ΜΟΜΑ, να σταματήσει την εξόρυξη πετρελαίου στην Ζάκυνθο, να υπογράψει χάρτη χωρίς τα νησιά του Αιγαίου κα πολλά.